 |  |
Het was waar, Livia had gelijk. Hij was bang, hij durfde niet af te dalen in de 'krochten van de menselijke geest', zoals die imbeciel van een Matteo Castellini het noemde. Hij was bang omdat hij heel goed wist dat hij, eenmaal op de bodem van zo'n spelonk, daar onvermijdelijk een spiegel zou vinden. Waarin hij zijn eigen gezicht zou zien.
***
De angst van Montalbano, de nieuwste Camilleri in Nederlandse vertaling, bevat zes verhalen. Drie lange misdaadverhalen en drie kortere verslagen van toevallige ontmoetingen. Chronologisch past deze Montalbano tussen de eerder verschenen boeken De geur van de nacht (uitgegeven in 2003) en Het ronden van de boei (2004), maar de verhalen zijn zonder problemen los daarvan te lezen. Er worden geen verhaallijnen uit vorige boeken voortgezet, of het moesten de obligate ruzies met zijn Livia zijn.
Uiteraard is commissaris Montalbano het hele boek door het middelpunt van de actie, al doet de formidabele kluns Catarella ook zijn duit in het zakje. De verhalen vormen een introductie tot Montalbano. De man is een fijnproever ('Amandelen op de pasta: dat was wel het ergste wat een mens kon overkomen'), ook al bezorgen de rijkelijke maaltijden hem meer dan eens nachtmerries. Montalbano is eigenzinnig, koppig en aanhoudend ('Ik vraag me af en toe af welk bewijs de Eeuwige Vader had toen hij Kaïn beschuldigde van de moord op Abel. Als ik de kans kreeg, echt hoor, dan heropende ik het onderzoek.'), en net daardoor natuurlijk zo een goede speurder. Tussendoor geeft hij nog zijn mening over de politiek ('Maar wat hielden die Europese normen dan in, mocht hij dat weten? Nee meneertje, dat werd niet verteld. Want dat hele verhaal van die 'Europese normen' was niet alleen een mooi alibi geworden, maar vooral een element van grote vertroosting.') en de avondvullende discussieprogramma's op tv ('een ex-priester, vervolgens hippie, daarna boeddhist, daarna islamitisch fundamentalist, zou de noodzaak verdedigen van trouw aan de eigen religie'). En uiteraard mogen we Camilleri's heerlijke droge humor niet onvermeld laten.
Kortom: Montalbano zoals we die nu al tien boeken lang leerden kennen. En de verhalen? Die zitten goed ineen, het ene is al wat vindingrijker dan het andere. Niet veel nieuws onder de zon, maar wel terug heerlijk doorlezen.
Uiteraard is commissaris Montalbano het hele boek door het middelpunt van de actie, al doet de formidabele kluns Catarella ook zijn duit in het zakje. De verhalen vormen een introductie tot Montalbano. De man is een fijnproever ('Amandelen op de pasta: dat was wel het ergste wat een mens kon overkomen'), ook al bezorgen de rijkelijke maaltijden hem meer dan eens nachtmerries. Montalbano is eigenzinnig, koppig en aanhoudend ('Ik vraag me af en toe af welk bewijs de Eeuwige Vader had toen hij Kaïn beschuldigde van de moord op Abel. Als ik de kans kreeg, echt hoor, dan heropende ik het onderzoek.'), en net daardoor natuurlijk zo een goede speurder. Tussendoor geeft hij nog zijn mening over de politiek ('Maar wat hielden die Europese normen dan in, mocht hij dat weten? Nee meneertje, dat werd niet verteld. Want dat hele verhaal van die 'Europese normen' was niet alleen een mooi alibi geworden, maar vooral een element van grote vertroosting.') en de avondvullende discussieprogramma's op tv ('een ex-priester, vervolgens hippie, daarna boeddhist, daarna islamitisch fundamentalist, zou de noodzaak verdedigen van trouw aan de eigen religie'). En uiteraard mogen we Camilleri's heerlijke droge humor niet onvermeld laten.
Kortom: Montalbano zoals we die nu al tien boeken lang leerden kennen. En de verhalen? Die zitten goed ineen, het ene is al wat vindingrijker dan het andere. Niet veel nieuws onder de zon, maar wel terug heerlijk doorlezen.
Lees meer over Camilleri bij Italibro.
De angst van Montalbano - oorspronkelijke titel La paura di Montalbano - van Andrea Camilleri is een uitgave van Serena Libri (mei 2007), vertaald uit het Italiaans door Willy Hemelrijk. 298 pagina's, isbn 9789076270371.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten