Italië is [...] geen hel, daarvoor is het te vriendelijk. Maar het land is evenmin een paradijs, daarvoor is het te ongedisciplineerd. Laten we zeggen dat Italië een raar vagevuur is, vol trotse, gekwelde zielen; zielen die stuk voor stuk menen dat ze een speciale, bevoorrechte band hebben met de heer des huizes. Italië is een plek die in staat is je tot ziedende razernij te brengen en honderd meter verderop en tien minuten later in opperste vervoering. Een laboratorium is het, zonder weerga in de wereld, dat zowel een Botticelli als een Berlusconi kan voortbrengen. Een plaats waaruit iedereen zegt te willen ontsnappen als we er wonen, maar waarnaar we allemaal terug willen als we eenmaal zijn ontkomen.
***
'It takes one to know one', zeggen ze aan de andere kant van het water. Wie kan je beter de taak toevertrouwen de wereld iets bij te brengen over de gemiddelde Italiaan dan een Italiaanse journalist? Beppe Severgnini is bovendien niet de eerste de beste: een ster in eigen land én Europees journalist van het jaar in 2004.
Buitenlandse reisverslagen, zegt Severgnini, zijn in te delen 'in twee categorieën: het zijn óf kronieken van een verliefdheid óf dagboeken van een desillusie'. Het eerste soort wordt doorgaans geschreven door Amerikaanse vrouwen en behandelt de familie en de keuken. Engelse mannen zijn dan weer verantwoordelijk voor de twee categorie, met als steevaste onderdelen de corruptie en de maffia. Maar tot zover de clichés. In werkelijkheid is het land natuurlijk veel moeilijker uit te leggen. Severgnini onderneemt een meer dan verdienstelijke poging. In tien dagen tijd neemt hij ons mee op een rondreis van Milaan over Rome en Napels naar Sardinië en terug naar het vliegveld in Milaan. Telkens doet hij karakteristieke plaatsen aan, zowel binnenshuis (de eetkeuken, het 'verzamelpunt van het Italiaanse gezin', 'de plaats waar men altijd en over van alles discussieert') als buitenshuis (de drukke pleinen als 'consultatiebureaus en bakermatten, rustoorden en werkplaatsen, wandelroutes en sportterreinen, trefpunten en verstophoekjes, senaatszalen en salons'). Je komt te weten hoe de Italiaan een reis boekt, hoe katholiek hij nog is en waarom schaarsgeklede dames in televisieprogramma's zo belangrijk zijn.
Italianen voor gevorderden is een doorgaans licht verteerbaar boek, geschreven met zin voor humor, over de volksaard van onze Europese buren. Chaotisch en luidruchtig, maar tegelijk verbazingwekkend charmant. Als je het stratenplan van Rome en Firenze al kan dromen, is het misschien tijd om het volk dat er rondloopt eens te bestuderen (en daarmee bedoelen we níet de Japanners). Laat Severgnini dan maar je gids zijn.
Italianen voor gevorderden van Beppe Severgnini - oorspronkelijke titel La testa degli italiani: Una visita guidata - werd uitgegeven door Nieuw Amsterdam Uitgevers in 2006 en in een goedkopere editie in mei 2008, vertaald uit het Italiaans door Hans E. van Riemsdijk. 253 pagina's, isbn 9789046804117.
Buitenlandse reisverslagen, zegt Severgnini, zijn in te delen 'in twee categorieën: het zijn óf kronieken van een verliefdheid óf dagboeken van een desillusie'. Het eerste soort wordt doorgaans geschreven door Amerikaanse vrouwen en behandelt de familie en de keuken. Engelse mannen zijn dan weer verantwoordelijk voor de twee categorie, met als steevaste onderdelen de corruptie en de maffia. Maar tot zover de clichés. In werkelijkheid is het land natuurlijk veel moeilijker uit te leggen. Severgnini onderneemt een meer dan verdienstelijke poging. In tien dagen tijd neemt hij ons mee op een rondreis van Milaan over Rome en Napels naar Sardinië en terug naar het vliegveld in Milaan. Telkens doet hij karakteristieke plaatsen aan, zowel binnenshuis (de eetkeuken, het 'verzamelpunt van het Italiaanse gezin', 'de plaats waar men altijd en over van alles discussieert') als buitenshuis (de drukke pleinen als 'consultatiebureaus en bakermatten, rustoorden en werkplaatsen, wandelroutes en sportterreinen, trefpunten en verstophoekjes, senaatszalen en salons'). Je komt te weten hoe de Italiaan een reis boekt, hoe katholiek hij nog is en waarom schaarsgeklede dames in televisieprogramma's zo belangrijk zijn.
Italianen voor gevorderden is een doorgaans licht verteerbaar boek, geschreven met zin voor humor, over de volksaard van onze Europese buren. Chaotisch en luidruchtig, maar tegelijk verbazingwekkend charmant. Als je het stratenplan van Rome en Firenze al kan dromen, is het misschien tijd om het volk dat er rondloopt eens te bestuderen (en daarmee bedoelen we níet de Japanners). Laat Severgnini dan maar je gids zijn.
Italianen voor gevorderden van Beppe Severgnini - oorspronkelijke titel La testa degli italiani: Una visita guidata - werd uitgegeven door Nieuw Amsterdam Uitgevers in 2006 en in een goedkopere editie in mei 2008, vertaald uit het Italiaans door Hans E. van Riemsdijk. 253 pagina's, isbn 9789046804117.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten