'Je bent bang dat ik je ontvlucht,' zei ze. 'Laat me ademhalen, ik ontvlucht je niet.'
En ze glimlachte me toe.
'Wat heb je? Je bent net een klein kind.'
Ik had haar kunnen bezitten, ik had haar vaarwel kunnen zeggen. Maar wat had het uitgemaakt? Zou het iets aan onze relatie hebben veranderd? Ik keek haar niet aan; met mijn wang op het kussen voelde ik haar ademen, en ik sloot mijn ogen.
*****
Het grote vuur is om meerdere redenen uniek te noemen. Het is het laatste boek van Cesare Pavese, een van de grootste Italiaanse schrijvers van de twintigste eeuw, postuum uitgebracht in 1959, negen jaar na het absolute hoogte- én dieptepunt. 1950 levert Pavese de ultieme erkenning op in de vorm van de Premio Strega, maar luttele maanden later pleegt hij zelfmoord in een hotelkamer in Turijn. Die bewuste dag belde hij drie of vier vrouwen. Geen enkele wilde of kon hem ontmoeten.
Een van de vrouwen in zijn leven was Bianca Garufi, een Siciliaanse die net als hijzelf bij uitgeverij Einaudi werkte. Ze groeit uit tot zijn muze, en de twee beginnen een gezamenlijk project. Het grote vuur is geboren, meteen ook het enige boek dat Pavese samen met een andere auteur schrijft. De twee schrijven om beurt een hoofdstuk, ook nadat Garufi uit Rome is vertrokken. En dan, opeens, houdt het op. Het manuscript wordt vergeten, totdat Italo Calvino het ontdekt in de archieven van Einaudi. Hij besluit meteen het te publiceren.
Het verhaal op zich, waarin Silvia en Giovanni tot elkaar aangetrokken zijn, maar geen normale relatie kunnen beginnen - geleidelijk wordt duidelijk waarom - is op zich al een sterk drama. Het leven en einde van Pavese, een opeenvolging van mislukte amoureuze avonturen, geven er nog een extra dimensie aan. Het open einde maakt dat Het grote vuur nog een tijdje blijft doorspoken. Godzijdank zijn er fijnproeversuitgeverijen als Karaat die pareltjes als deze, de laatste onvertaalde Pavese, nog een kans willen geven.
Een van de vrouwen in zijn leven was Bianca Garufi, een Siciliaanse die net als hijzelf bij uitgeverij Einaudi werkte. Ze groeit uit tot zijn muze, en de twee beginnen een gezamenlijk project. Het grote vuur is geboren, meteen ook het enige boek dat Pavese samen met een andere auteur schrijft. De twee schrijven om beurt een hoofdstuk, ook nadat Garufi uit Rome is vertrokken. En dan, opeens, houdt het op. Het manuscript wordt vergeten, totdat Italo Calvino het ontdekt in de archieven van Einaudi. Hij besluit meteen het te publiceren.
Het verhaal op zich, waarin Silvia en Giovanni tot elkaar aangetrokken zijn, maar geen normale relatie kunnen beginnen - geleidelijk wordt duidelijk waarom - is op zich al een sterk drama. Het leven en einde van Pavese, een opeenvolging van mislukte amoureuze avonturen, geven er nog een extra dimensie aan. Het open einde maakt dat Het grote vuur nog een tijdje blijft doorspoken. Godzijdank zijn er fijnproeversuitgeverijen als Karaat die pareltjes als deze, de laatste onvertaalde Pavese, nog een kans willen geven.
Het grote vuur van Cesare Pavese en Bianca Garufi - oorspronkelijke titel Fuoco grande - verscheen bij Karaat in januari 2012, vertaald uit het Italiaans door Evalien Rauws en Luc de Rooy, met een afsluitend essay van Alejandro Zambra.
141 blz, isbn 9789079770069
Geen opmerkingen:
Een reactie posten