David Leavitt - De verloren taal der kranen

Want ieder, zo geloofde ze, ontdekt op zijn manier wat het is waar hij van houden moet en houdt daarvan; het raam wordt een spiegel; dat waar we van houden, is wie we zijn.

****

Zich outen als homo, lesbienne, transgender of bi: het is nu niet makkelijk, en dat was het nog veel minder in de jaren tachtig. Philip, enige zoon, halverwege de twintig, is zo in de wolken over zijn relatie met Eliot dat hij besluit zijn ouders niet langer in het ongewisse te laten. Dat bevalt zijn moeder Rose niet erg, en dan is ze nog in het ongewisse over wat haar nóg te wachten staat. Die tweede schok heeft dan weer veel te maken met de zondagse uitjes van Philips vader.

De verloren taal der kranen is een klassieker in de gay-literatuur. Het is het romandebuut van David Leavitt uit 1986, in 2011 nog eens heruitgegeven bij De Harmonie. Als het boek iets duidelijk maakt, is het dat je maar beter klaarheid schept over je seksuele geaardheid. Een kleine aardbeving is nog altijd te verkiezen boven een kernexplosie. Maar ook niet-LGBT's kunnen er zich vast een beetje in herkennen: De verloren taal der kranen is een aangrijpend boek over relaties die zwaar op de proef worden gesteld. En wees gerust: het is drama, maar de drama queen is thuisgebleven.


De verloren taal der kranen van David Leavitt - oorspronkelijke titel The Lost Language of Cranes - verscheen bij De Harmonie in 2011 (derde druk), vertaald uit het Engels door Rien Verhoef.
323 blz, isbn 9789061699712