Andrea Camilleri - De gestolen twaalfuurtjes

'Jacomù, probeer nou eens even je hersens te laten werken. Als we midden in de Sahara zaten en jij vertelde me dat er een schub op het mes zat waarmee een toerist was vermoord, dan zou dat, ik zeg zóu, belangrijk kunnen zijn. Maar wat is dat nou voor kul-detail in een dorp als Vigàta waar van de twintigduizend inwoners er negentienduizendnegenhonderzeventig vis eten?'
'En waarom eten die andere dertig dan geen vis?' vroeg Jacomuzzi geïmponeerd en nieuwsgierig.
'Omdat dat baby's zijn.'

****

Een man wordt op volle zee doodgeschoten door een Tunesische politieboot. Een andere man sterft, een mes in de rug geplant, in de lift van het appartementsgebouw waar hij woont. Met die zaken wordt commissaris Montalbano geconfronteerd in De gestolen twaalfuurtjes. En hoe kan het ook anders: de twee zaken worden één zaak. Ondertussen maken we ook voor het eerst kennis met François, de kleine jongen die Montalbano en Livia willen adopteren, en die in andere delen uit Camilleri’s reeks rond de nukkige commissaris nog een rol zal spelen.
De gestolen twaalfuurtjes is misschien wel de beste roman uit de Montalbanoreeks. Camilleri ként zijn personages, hij weet waar hun zwakke kantjes zitten. Hij weet altijd perfect wat hij hen moet laten zeggen en hoe ze moeten reageren. En wat meer is, het is altijd om te lachen. Bovendien zit het verhaal deze keer goed ineen, en dat is niet altijd het geval. Er zit dus echt niets anders op dan te genieten van de eigenwijze, wraakzuchtige, tegendraadse, onvolwassen, maar o zo grappige commissaris Montalbano.

Lees meer over Camilleri bij Italibro.

De gestolen twaalfuurtjes van Andrea Camilleri - oorspronkelijke titel Il ladro di merendine - verscheen bij Serena Libri in 2000, vertaald uit het Italiaans door Patty Krone en Yond Boeke.
isbn 9041760407