'Wat leuk! Ik zie u altijd op de televisie, weet u. Ik lees veel detectives, daar ben ik echt een fan van, maar u bent veel beter dan Maigret, meneer de commissaris, veel beter dan Poirot, veel beter dan... koffie?'
'Wie?' vroeg Montalbano verbaasd.
****
Susanna Mistretta is ontvoerd. Hoewel haar ouders niet rijk zijn, hoopt inspecteur Montalbano dat geld het doel is van de kidnappers. Iets anders – een verkrachting bijvoorbeeld – zou immers nog eens zo erg zijn, en de hoop veel kleiner maken. Montalbano – nog herstellende van een schotwonde – haalt weer alles uit de kast om de waarheid te achterhalen.
Meer dan ooit draait Het geduld van de spin om de figuur van Montalbano. Nochtans is hij officieel maar zijdelings bij de zaak betrokken, en heeft hij nog de zorgen nodig van zijn vriendin Livia. Misschien kan hij net daarom nog meer dan anders zijn eigen gang gaan, én de aandacht naar zich toetrekken. Zo geeft Montalbano schwung aan een, toegegeven, enigszins voorspelbaar verhaal. Gelukkig zorgt hij voor een oplossing à la Montalbano: niet volgens de letter van de wet, maar wél overlopend van rechtvaardigheid. Montalbano had altijd al een gouden hart, maar zijn harde pantser begint nu wel barstjes te vertonen. Hij voelt zijn oude dag naderen, en is bang voor de eenzaamheid. Net zoals Livia trouwens, met wie hij kibbelt en het even snel weer goedmaakt. Montalbano groeit dus in zijn rol en wordt menselijker, wat niet wil zeggen dat hij zijn eigenzinnige trucjes nu zou laten. Maar wie zal hem dat kwalijk nemen? Ik kan alleen maar besluiten: viva Montalbano! En o ja, moet ik nog zeggen dat Camilleri weer verrekte grappig bezig is? Dat zijn we intussen wel gewoon, dunkt me.
Meer dan ooit draait Het geduld van de spin om de figuur van Montalbano. Nochtans is hij officieel maar zijdelings bij de zaak betrokken, en heeft hij nog de zorgen nodig van zijn vriendin Livia. Misschien kan hij net daarom nog meer dan anders zijn eigen gang gaan, én de aandacht naar zich toetrekken. Zo geeft Montalbano schwung aan een, toegegeven, enigszins voorspelbaar verhaal. Gelukkig zorgt hij voor een oplossing à la Montalbano: niet volgens de letter van de wet, maar wél overlopend van rechtvaardigheid. Montalbano had altijd al een gouden hart, maar zijn harde pantser begint nu wel barstjes te vertonen. Hij voelt zijn oude dag naderen, en is bang voor de eenzaamheid. Net zoals Livia trouwens, met wie hij kibbelt en het even snel weer goedmaakt. Montalbano groeit dus in zijn rol en wordt menselijker, wat niet wil zeggen dat hij zijn eigenzinnige trucjes nu zou laten. Maar wie zal hem dat kwalijk nemen? Ik kan alleen maar besluiten: viva Montalbano! En o ja, moet ik nog zeggen dat Camilleri weer verrekte grappig bezig is? Dat zijn we intussen wel gewoon, dunkt me.
Lees meer over Camilleri op Italibro.
Het geduld van de spin van Andrea Camilleri - oorspronkelijke titel La pazienza del ragno - verscheen bij Serena Libri in 2005, vertaald uit het Italiaans door Willy Hemelrijk.
isbn 9076270295
Geen opmerkingen:
Een reactie posten