Ze vertrokken uit Turijn bij dageraad, nadat ze hadden overnacht in een herberg die Deseo heette. Dat betekende in het Spaans 'verlangen'. Maar de eigenares was geen Spaanse. Ze kwam uit Friuli. Ze heette Faustina Deseo.
'Er bestaat geen poëzie meer,' merkte Libero Parri op.
Dit verhaal gaat over Ultimo. 'Ultimo heette zo omdat hij het eerste kind was. "En het laatste," had zijn moeder direct gepreciseerd, zodra ze weer wat was bijgekomen van de bevalling. Dus heette hij Ultimo.' Zijn vader geeft zijn boerderij op om zich te werpen op de nieuwste rage: auto's. Het is 1904 en alleen de rijken kunnen zich een eigen wagen veroorloven. Ze rijden er lange races mee, waarin al eens iemand wordt doodgereden. Geen kat die toen al het gevaar kon inschatten van een razendsnel voorbijvliegende wagen. Ultimo's vader begint met een garage, en gaat zelf ook races meerijden.
Ultimo zelf is anders. Niet de wagens fascineren hem, maar de wegen. De wegendroom achtervolgt hem, tijdens de verschrikkingen van de Eerste Wereldoorlog, en nog later, wanneer hij in Amerika een destructief gestemde pianolerares rondrijdt. Baricco vertelt Dit verhaal vanuit verschillende standpunten, zonder ooit echt vat te krijgen op Ultimo zelf. Die lijkt grotendeels te zijn gereduceerd tot één idee. De grote vraag is: wordt de droom ook waargemaakt? Ultimo blijft een schim, maar dat maakt Dit verhaal er niet minder meeslepend op.
Dit verhaal van Alessandro Baricco werd in 2007 uitgegeven door De Bezige Bij, uit het Italiaans vertaald door Manon Smits. ISBN 9023421914.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten