Thomas Pynchon - Eigen gebrek

Weer thuis draaide Doc een joint, zette hij de tv aan voor een late film, pakte hij een oud T-shirt en scheurde dat in korte, smalle repen tot hij er een stuk of honderd had liggen, waarna hij enige tijd een douche nam en hij de ene na de andere natte lok van zijn hoofd plukte en die om zo'n reep T-shirt heen rolde, die hij telkens met een knoop vastzette, een slavenstijltje dat hij over zijn hele hoofd herhaalde, waarna hij misschien een halfuur de haardroger erop zette, waarbij hij misschien wel of misschien niet in slaap viel, om de knopen er vervolgens weer een voor een uit te halen en de hele boel op te borstelen tot hij een aanvaardbare afrocoupe van zowat een halve meter doorsnee had.

**

Hij schreef zich de klassiekerlijstjes in met o.a. Regenboog van zwaartekracht, wordt om die reden zelfs genoemd als mogelijke Nobelprijswinnaar, maar houdt zich ver van alle perslui en fotografen. De laatste tekenen van leven, op zijn boeken en journalistiek werk na, dateren alweer van een halve eeuw geleden. Dat intrigeert. In die mate dat zelfs The Simpsons hem tot twee keer toe mochten verwelkomen, voor de gelegenheid met een papieren zak over het hoofd. Misschien dat daaruit ook de scène met de kartonnen doos is ontstaan: in Eigen gebrek vormt Doc zichzelf een afrokapsel, waarna hij om te slapen zijn hoofd in een doos stopt, omdat het anders uit model zou geraken. We hebben het natuurlijk over Thomas Pynchon, de succesrijkste onbekende auteur van de Verenigde Staten, en waarschijnlijk zelfs van de wereld.

Eigen gebrek is voorlopig zijn laatste wapenfeit. Hoofdpersonage is privédetective Doc Sportello, afwisselend zo geil als een otter en zo stoned als een garnaal. Meestal zelfs allebei tegelijk. Dat is geen probleem, want we zijn in Californië in het begin van de jaren '70. Pynchon dompelt je onder in de hippiecultuur die langzaamaan haar hoogtepunt bereikt. Het is best grappig te lezen hoe de zeden intussen veranderd zijn, maar voor degenen die de periode niet zelf meemaakten dreigt het op den duur vervelend te worden. Ook het verhaal draagt bij aan dat gevoel. Pynchon voert een pak personages op, die meestal enige tijd vermist zijn, maar dan toch plots weer opduiken. Het maakt het verhaal niet eenvoudiger, maar dat schijnt een vast element te zijn in Pynchons boeken. Eigen gebrek is wel grappig, maar misschien heb je een joint nodig om er ten volle van te genieten.

Eigen gebrek van Thomas Pynchon - oorspronkelijke titel Inherent Vice - verscheen bij De Bezige Bij in 2010, vertaald uit het Engels door Auke Leistra.
415 blz, isbn 9789023450320