Henry maakte in zijn antwoorden vaak gebruik van hetzelfde luchthartige voorbeeld: als ik een verhaal vertel over een tandarts uit Beieren of uit Saskatchewan moet ik rekening houden met de ideeën van de lezers omtrent tandartsen en mensen uit Beieren of Saskatchewan, met de vooroordelen en stereotypen waarmee mensen en verhalen in hokjes worden gestopt. Maar is de tandarts een neushoorn uit Beieren of Saskatchewan, dan ligt de zaak volkomen anders. Dan let de lezer beter op, want hij of zij heeft geen vooroordelen omtrent neushoorntandartsen, uit Beieren noch uit andere contreien. Het ongeloof van de lezer schuift open als een toneelgordijn. En dan kan het verhaal zich gemakkelijk ontvouwen. Het onvoorstelbare is de beste manier om mensen in iets te laten geloven.
****
'Het onvoorstelbare is de beste manier om mensen in iets te laten geloven'. Met Het leven van Pi, goed voor de Man Booker Prize in 2002, maakte de Canadese Spanjaard Yann Martel die belofte al helemaal waar. Een boottocht met een wilde tijger aan dek is niet iets wat je alle dagen meemaakt. Het was onvoorstelbaar, maar tegelijk zo realistisch dat je het niet als een sprookje kon afdoen. Iets dergelijks doet Martel ook in zijn nieuwe roman, Beatrice en Vergilius.
Schrijver Henry is een beetje op de dool na het succes van zijn vorige roman. Hij ziet een nieuw manuscript afgeschoten worden door zijn uitgever, trekt naar een nieuwe stad en begint er een nieuw leven. Hij ontmoet er een oude taxidermist, in een winkel vol opgezette tijgers, ratten, pinguïns en aardvarkens. De man vraagt Henry's hulp bij een toneelstuk dat hij aan het schrijven is, met in de hoofdrollen Beatrice en Vergilius, respectievelijk een ezel en een rode brulaap, beiden in opgezette vorm te bewonderen in zijn werkkamer. Henry raakt gefascineerd door de creaties van de in zichzelf gekeerde man. Beetje bij beetje krijgt hij het hele verhaal van Beatrice en Vergilius te horen, en het blijkt sterk aan te sluiten bij zijn eigen ideeën voor een volgende roman.
Martels nieuwe roman gaat er vlot in met de licht-filosofische ironie van Beatrice en Vergilius en de mysterieuze sfeer rond hun baasje, maar gaandeweg groeit ook het besef dat er iets meer achter zit. De beklemming neemt toe en mondt uit in een aangrijpende finale. Beatrice en Vergilius is een meer dan waardige opvolger van Het leven van Pi.
Schrijver Henry is een beetje op de dool na het succes van zijn vorige roman. Hij ziet een nieuw manuscript afgeschoten worden door zijn uitgever, trekt naar een nieuwe stad en begint er een nieuw leven. Hij ontmoet er een oude taxidermist, in een winkel vol opgezette tijgers, ratten, pinguïns en aardvarkens. De man vraagt Henry's hulp bij een toneelstuk dat hij aan het schrijven is, met in de hoofdrollen Beatrice en Vergilius, respectievelijk een ezel en een rode brulaap, beiden in opgezette vorm te bewonderen in zijn werkkamer. Henry raakt gefascineerd door de creaties van de in zichzelf gekeerde man. Beetje bij beetje krijgt hij het hele verhaal van Beatrice en Vergilius te horen, en het blijkt sterk aan te sluiten bij zijn eigen ideeën voor een volgende roman.
Martels nieuwe roman gaat er vlot in met de licht-filosofische ironie van Beatrice en Vergilius en de mysterieuze sfeer rond hun baasje, maar gaandeweg groeit ook het besef dat er iets meer achter zit. De beklemming neemt toe en mondt uit in een aangrijpende finale. Beatrice en Vergilius is een meer dan waardige opvolger van Het leven van Pi.
Beatrice en Vergilius van Yann Martel - oorspronkelijke titel Beatrice and Virgil - verscheen bij Prometheus in 2010, vertaald uit het Engels door Marijke Versluys.
192 blz, isbn 9789044616231
Geen opmerkingen:
Een reactie posten