We hebben niets te klagen. Ons dorp laat niets te wensen over. We wonen dicht bij het dorp van onze hoofdman en we kunnen elke kwestie aan hem voorleggen. Maar we zijn maar met twaalf gezinnen, dus problemen hebben we eigenlijk niet. Afgezien van Kofi Atta dan. Hij is familie van me, maar al voordat ik het wikkelkleed leerde omslaan zei mijn moeder tegen me dat hij ons veel last zou bezorgen. Dat herinner ik me nog goed: mijn vader was de vorige avond thuisgekomen met otwe - antilope - en zij stond abenkwam te koken.
Yaw Poku, zei ze, wanneer je met je neefje speelt kijk dan uit ooh.
Yo.
****
Afrika is lang onontgonnen terrein gebleven als het op misdaadromans aankomt. Le Carré durfde er wel eens te verdwalen, en de Schot Alexander McCall Smith liet zijn Mma Ramotswe los op de Westerse wereld, maar verder bleef het continent schijnbaar vredevol. Daar komt nu verandering in dankzij Nii Ayikwei Parkes, een naar Groot-Brittannië uitgeweken Ghanees. De blauwe vogel is een misdaadroman, maar ook door en door Afrikaans.
Het verhaal speelt zich af in een dorp waar het moderne leven nog nauwelijks is doorgedrongen. In de hut van Kofi Atta stuit een stadsvrouw op een stuk menselijk weefsel. Toevallig is zij de vriendin van een minister, zodat de zaak in één klap van groot belang wordt. Daarom wordt er ook een deskundige bijgehaald: Kayo Odamtten, die in Groot-Brittannië is afgestudeerd als forensisch deskundige. Hij wordt heen en weer geslingerd tussen twee werelden: het jachtige van de hoofdstad en de rust van het platteland, dat zijn eigen manieren heeft om misgelopen zaken aan te pakken.
Die tweespalt komt zeer sterk naar voor in De blauwe vogel. Enerzijds voelt Kayo de druk van zijn bazen in Accra, die zelf meer bezig zijn met carrière dan met gerechtigheid, en die resultaten willen zien, liefst in internationale sferen. Aan de andere kant is er dat kleine dorp, waar het centrale gezag een parallel systeem is naast de eigen rangorde. Kayo krijgt een wazige voorstelling te horen van wat echt gebeurd is, verpakt in de verhalen van de dorpsoudsten in het plaatselijke café. Het zijn die verhalen en het mystieke sfeertje die De blauwe vogel het lezen waard maken.
Het verhaal speelt zich af in een dorp waar het moderne leven nog nauwelijks is doorgedrongen. In de hut van Kofi Atta stuit een stadsvrouw op een stuk menselijk weefsel. Toevallig is zij de vriendin van een minister, zodat de zaak in één klap van groot belang wordt. Daarom wordt er ook een deskundige bijgehaald: Kayo Odamtten, die in Groot-Brittannië is afgestudeerd als forensisch deskundige. Hij wordt heen en weer geslingerd tussen twee werelden: het jachtige van de hoofdstad en de rust van het platteland, dat zijn eigen manieren heeft om misgelopen zaken aan te pakken.
Die tweespalt komt zeer sterk naar voor in De blauwe vogel. Enerzijds voelt Kayo de druk van zijn bazen in Accra, die zelf meer bezig zijn met carrière dan met gerechtigheid, en die resultaten willen zien, liefst in internationale sferen. Aan de andere kant is er dat kleine dorp, waar het centrale gezag een parallel systeem is naast de eigen rangorde. Kayo krijgt een wazige voorstelling te horen van wat echt gebeurd is, verpakt in de verhalen van de dorpsoudsten in het plaatselijke café. Het zijn die verhalen en het mystieke sfeertje die De blauwe vogel het lezen waard maken.
De blauwe vogel van Nii Ayikwei Parkes - oorspronkelijke titel Tail of the Blue Bird - verscheen bij Q in 2010, vertaald uit het Engels door Ronald Cohen.
237 blz, isbn 9789021438467
Geen opmerkingen:
Een reactie posten