Herman Bracke lag te staren naar het raam. Het oranje licht dat door de gaatjes van het rolluik scheen, danste op het ritme van zijn ademhaling. Herman keek van het raam naar het zwart van het plafond, geen zuiver zwart maar een mengeling van donkere vlekken. Hij sloot zijn ogen in een poging de vlekken te doen samenvloeien tot het zwarte gat waarin hij wilde wegzinken, maar zijn vermoeide hersenen toverden een nieuw beeld tevoorschijn, een hopeloos beeld voor slapelozen. Herman Bracke zag een schaap.
****
Bram Dehouck kleurt graag buiten de lijntjes. Sommige mensen hebben daar last mee. Zijn vorige, De minzame moordenaar, heette niet spannend genoeg te zijn (maar won Schaduwprijs én Gouden Strop). Zijn nieuwe boek, bij een nieuwe uitgever, is ook niet alleen maar spanning. Een zomer zonder slaap neigt naar komedie. Eind deze maand weten we of hij hiermee de Hercule Poirotprijs binnenhaalt.
Het dorp Blaashoek heeft het eerste windmolenpark van het land. Iedereen is vol lof: groene energie, Blaashoek op de kaart gezet, etcetera. Alleen de slager is niet zo blij. Hij kan niet slapen door het geluid dat de molens veroorzaken. De vermoeidheid eist uiteindelijk haar tol. Een keten van gebeurtenissen wordt in gang gezet, waarin heel het dorp wordt meegesleurd.
De personages uit Een zomer zonder slaap zijn niet eens zo vergezocht. Je ziet ze dagelijks voorbijkomen in Man bijt hond: de slager die voortdurend zijn eigen paté bestoeft, de goedzak van een postbode met zijn afgunstige vrouw, de joviale neger in een sociale woning. Dankzij de uitvergroting van de kleine kantjes eerder typetjes dan levensechte figuren. Dat stoort niet, want het hele boek zoekt de grenzen van het mogelijke op, niet in de laatste plaats het gewelddadige inferno op het einde. Alsof het hele dorp verantwoording moet afleggen, zo gaat het eraan toe. En dat alleen maar door een paar windmolens.
Het dorp Blaashoek heeft het eerste windmolenpark van het land. Iedereen is vol lof: groene energie, Blaashoek op de kaart gezet, etcetera. Alleen de slager is niet zo blij. Hij kan niet slapen door het geluid dat de molens veroorzaken. De vermoeidheid eist uiteindelijk haar tol. Een keten van gebeurtenissen wordt in gang gezet, waarin heel het dorp wordt meegesleurd.
De personages uit Een zomer zonder slaap zijn niet eens zo vergezocht. Je ziet ze dagelijks voorbijkomen in Man bijt hond: de slager die voortdurend zijn eigen paté bestoeft, de goedzak van een postbode met zijn afgunstige vrouw, de joviale neger in een sociale woning. Dankzij de uitvergroting van de kleine kantjes eerder typetjes dan levensechte figuren. Dat stoort niet, want het hele boek zoekt de grenzen van het mogelijke op, niet in de laatste plaats het gewelddadige inferno op het einde. Alsof het hele dorp verantwoording moet afleggen, zo gaat het eraan toe. En dat alleen maar door een paar windmolens.
Een zomer zonder slaap van Bram Dehouck verscheen bij De Geus in het voorjaar van 2011.
190 blz, isbn 9789044518368
Geen opmerkingen:
Een reactie posten