Erlendur woonde in een klein appartement in het oudste deel van de wijk Breiðholt. Hij was er na zijn scheiding, lang geleden, ingetrokken; zijn twee kinderen kwamen er soms als ze onderdak nodig hadden. Ze waren beide de twintig gepasseerd. Zijn dochter was verslaafd aan drugs, zijn zoon een zware drinker. Erlendur had naar beste vermogen geprobeerd hen te helpen, maar na herhaalde pogingen had hij geconstateerd dat dit een hopeloos gevecht was.
***
Om een of andere duistere reden had men ons tot nu toe deel twee uit de Erlendurreeks van Arnaldur Indriðason onthouden. Het verhaal situeert zich tussen Maandagskinderen en Noorderveen in, en dus is de samenwerking tussen Erlendur, Elínborg en Sigurður Óli nog relatief nieuw. Die laatste is nog vrijgezel, al komt daar in de loop van Grafteken verandering in. De trouwe lezer weet dus wie ik bedoel als ik zeg dat Sigurður Óli aanpapt met de belangrijkste getuige in een moordzaak. Een meisje is dood aangetroffen op het graf van Jón Sigurðsson, de stichter van de IJslandse staat.
Grafteken mag dan al van 1998 dateren, het draagt al de kiemen in zich van de crisis die IJsland tien jaar later zal treffen. De commercialisering van de visvangst, de massale exodus van de westfjorden naar de grote stad, de ongebreidelde bouwwoede, het zijn thema's die we nu moeiteloos kunnen plaatsen. Indriðason zelf had toen vast niet kunnen vermoeden dat zijn land ooit op de rand van het faillissement zou balanceren.
De thematiek van de botsende werelden - het traditionele dorpsleven versus het jachtige stadsbestaan - wordt prachtig verbeeld door de tegengestelde karakters van Erlendur en Sigurður Óli. Erlendur, de grootste tegenstander van wat hij Amerikaanse toestanden noemt, wordt geconfronteerd met de ergste uitwassen van de maatschappij die hij verafschuwt: twee kinderen die door drugs en drank de weg zijn kwijtgeraakt.
Hoe je het ook draait of keert, Indriðason schrijft betekenisrijke boeken. Het is nu uitkijken naar het volgende boek in de reeks. Benieuwd of Erlendur dan nog eens in levenden lijve opduikt.
Grafteken mag dan al van 1998 dateren, het draagt al de kiemen in zich van de crisis die IJsland tien jaar later zal treffen. De commercialisering van de visvangst, de massale exodus van de westfjorden naar de grote stad, de ongebreidelde bouwwoede, het zijn thema's die we nu moeiteloos kunnen plaatsen. Indriðason zelf had toen vast niet kunnen vermoeden dat zijn land ooit op de rand van het faillissement zou balanceren.
De thematiek van de botsende werelden - het traditionele dorpsleven versus het jachtige stadsbestaan - wordt prachtig verbeeld door de tegengestelde karakters van Erlendur en Sigurður Óli. Erlendur, de grootste tegenstander van wat hij Amerikaanse toestanden noemt, wordt geconfronteerd met de ergste uitwassen van de maatschappij die hij verafschuwt: twee kinderen die door drugs en drank de weg zijn kwijtgeraakt.
Hoe je het ook draait of keert, Indriðason schrijft betekenisrijke boeken. Het is nu uitkijken naar het volgende boek in de reeks. Benieuwd of Erlendur dan nog eens in levenden lijve opduikt.
Grafteken van Arnaldur Indriðason - oorspronkelijke titel Dauðarósir - verscheen bij Uitgeverij Q in 2011, vertaald uit het IJslands door Adriaan Faber.
252 blz, isbn 9789021441368
Geen opmerkingen:
Een reactie posten