Een losse zin, boven de tekst, als een motto. 'Sterven is een kunst als alle andere.' Wat bedoelde ze daarmee? Dat ze haar eigen dood zou orkestreren, in elkaar zou zetten, behandelen als een kunstwerk, opvoeren als een drama? Of had ze het over iemand anders, over een andere dood?
***
De Braziliaan Luis Fernando Verissimo was wat mij betreft dé literaire verrassing van 2011. De engelenclub was een knap staaltje van misleiding, en daarin lijkt het wel wat op het onlangs verschenen De spionnen. De redacteur van een kleine uitgeverij krijgt een manuscript toegestuurd van een zekere Ariadne. 'Het waren de eerste bladzijden van een dagboek of autobiografie, of van een biecht', waarin zij haar dood aankondigt. De redacteur, normaal gezien dronken van vrijdagavond tot maandagmorgen, en chagrijnig de rest van de week, is ervan aangedaan, en hij start een onderzoek samen met zijn cafévrienden. De zoektocht verloopt voorspoedig en leidt naar Frondosa, een provinciestadje in het Braziliaanse binnenland, waar de fabrieksdirecteur en zijn broer de plak zwaaien.
De spionnen is een eerbetoon aan de echte detectives van auteurs als Greene en Le Carré. Onze toogvrienden proberen wel de koene ridder uit te hangen, maar het blijft bij veel goede wil (en gestuntel) van een stelletje amateurs. De spionnen is een vermakelijk boekje met memorabele personages.
De spionnen is een eerbetoon aan de echte detectives van auteurs als Greene en Le Carré. Onze toogvrienden proberen wel de koene ridder uit te hangen, maar het blijft bij veel goede wil (en gestuntel) van een stelletje amateurs. De spionnen is een vermakelijk boekje met memorabele personages.
De spionnen van Luis Fernando Verissimo - oorspronkelijke titel Os espiões - verscheen bij Athenaeum-Polak & Van Gennep in 2012, vertaald uit het Portugees door Harrie Lemmens.
174 blz, isbn 9789025369712
Geen opmerkingen:
Een reactie posten