De gedachte dat het feestje wellicht tot leven zou komen als ze hun geld bij elkaar legden om samen een grote fles sake te kopen of een klein vaatje bier of een fles goedkope bourbon en die te delen, kwam niet bij hen op. Hoewel ze geen van allen een bijzonder arme achtergrond hadden, waren ze ook onbekend met het concept van zich inspannen om anderen te helpen. Ze ontbeerden de benodigde verbeeldingskracht om aan te voelen wat anderen zouden kunnen willen of nodig hebben, aangezien hun vanaf de kleuterschool was ingeprent dat een dergelijk vermogen slechts een obstakel vormde om te overleven.
****
Blijkbaar is vertaler Japans-Nederlands een knelpuntberoep, want Ryu Murakami's De karaokeoorlog werd via een Engels ommetje op de Nederlandstalige markt gegooid. Of anders trekt naamgenoot Haruki alle Japans-Nederlandse letterensubsidies naar zich toe, dat kan ook. Niet dat het wat mij betreft veel uitmaakt. Het punt dat ik wil maken is dat Ryu Haruki niet is, ook al kijken ze allebei op als je Murakami roept.
Ryu is de man achter In de misosoep, een boek dat je beter niet leest als je net van tafel komt. De karaokeoorlog is in dat opzicht iets beter verteerbaar (hoewel). Twee vriendenclubjes nemen het tegen elkaar op. Of nee, eigenlijk zijn het geen vrienden. Als ze al een babbeltje slaan is het met zichzelf want niemand luistert. Samen een hapje eten gebeurt wel eens, maar dan enkel van het zelf meegebrachte voedsel. De mannen van het eerste clubje zijn toevallig bij elkaar verzeild geraakt en organiseren karaoke's op verlaten stranden. De vrouwen van het tweede clubje hebben alleen hun familienaam gemeen. Het idee van het clubje is belangrijker dan het clubje zelf.
Eigenaardig genoeg komt de verbondenheid pas met de rampspoed. Een van de mannen vermoordt een van de dames. Pas dan merken de vriend(inn)en elkaar op en gaan ze overleggen, vooral over wraak en weerwraak. De strijd escaleert op een manier die absurd aandoet en tegelijk wrang smaakt. Murakami schetst een hyperindividualistische wereld die geen terughouding kent en voortraast tot de vernietiging. De karaokeoorlog is bij momenten hilarisch, maar wat een pessimistisch wereldbeeld.
Ryu is de man achter In de misosoep, een boek dat je beter niet leest als je net van tafel komt. De karaokeoorlog is in dat opzicht iets beter verteerbaar (hoewel). Twee vriendenclubjes nemen het tegen elkaar op. Of nee, eigenlijk zijn het geen vrienden. Als ze al een babbeltje slaan is het met zichzelf want niemand luistert. Samen een hapje eten gebeurt wel eens, maar dan enkel van het zelf meegebrachte voedsel. De mannen van het eerste clubje zijn toevallig bij elkaar verzeild geraakt en organiseren karaoke's op verlaten stranden. De vrouwen van het tweede clubje hebben alleen hun familienaam gemeen. Het idee van het clubje is belangrijker dan het clubje zelf.
Eigenaardig genoeg komt de verbondenheid pas met de rampspoed. Een van de mannen vermoordt een van de dames. Pas dan merken de vriend(inn)en elkaar op en gaan ze overleggen, vooral over wraak en weerwraak. De strijd escaleert op een manier die absurd aandoet en tegelijk wrang smaakt. Murakami schetst een hyperindividualistische wereld die geen terughouding kent en voortraast tot de vernietiging. De karaokeoorlog is bij momenten hilarisch, maar wat een pessimistisch wereldbeeld.
De karaokeoorlog van Ryu Murakami verscheen bij De Arbeiderspers in 2012, vertaald uit het Japans door Ralph McCarthy en vervolgens uit het Engels door Marga Blankestijn.
203 blz, isbn 9789029583374
1 opmerking:
Scherp opgemerkt betreffende die vertalers, ook de graphic novel Ayako is via de Amerikaanse vertaling naar het Nederlands vertaald
Een reactie posten