Hij was niet de burgemeester, iemand aan wie voor een meer of minder lange tijd het bestuur van de stad wordt toevertrouwd en aan wie gunsten worden gevraagd. Hij was de Baas!
*****
Simenon blijft zowat synoniem met commissaris Maigret - de legendarische pijp associeer je onbewust met allebei. Maar als de recente heruitgaven van De Bezige Bij, intussen al acht titels, iets leren dan is het dat Simenons psychologische romans nog veel straffer zijn dan de Maigrets. Die laatste zijn ook nog altijd lezenswaardig, maar daar spelen de historische curiositeiten ook een rol in. Zoals het leven van de binnenschippers in Het lijk bij de sluis, of de ober die 's avonds het zaagsel op de vloer van zijn café ververst. De romans daarentegen hebben iets tijdloos. Een oud-premier (of minister, of euro-commissaris) die nog graag zijn licht laat schijnen over de politiek, lang nadat hij zelf uit de gratie is geraakt: je hoeft niet ver te zoeken om er één te vinden. De Premier brengt het type tot leven.
Toegegeven, types zoals de burgemeester van Veurne uit de gelijknamige roman vind je nog zelden in de hedendaagse politiek. Of misschien toch, maar wat meer in het verborgene. Joris Terlinck is namelijk burgemeester omdat de mensen bang voor hem zijn. Hij toont geen empathie, luistert niet naar advies: '... zolang ik de stad Veurne bestuur, bestuur ik die zoals mij goeddunkt... Ik geloof niet in subsidies. Ik geloof niet in mensen die hulp behoeven...' Terlinck doet zijn plicht, ook tegenover zijn vrouw, maîtresses en gehandicapte dochter, maar hij laat niemand zich dicteren hoe die plicht eruit ziet.
Maar oppermacht blijft zelden duren en gaat uiteindelijk afbrokkelen. Soms quasi onmerkbaar, soms door een bijzondere situatie. In dit geval weigert Terlinck steun aan een jongeman die de dochter van zijn grote rivaal in de gemeentepolitiek heeft bezwangerd. De jongeman pleegt zelfmoord en zijn geliefde wordt verbannen naar Oostende. Van de hardvochtige, eigenwijze burgervader zou je niet anders verwachten, maar opeens gaat alles aan het wankelen, ook bij Terlinck thuis.
Het type politicus is misschien niet meer helemaal van deze tijd, maar kijk eens naar de neergang van pakweg Steve Stevaert: de verschillen zijn uiteindelijk niet zó groot. De burgemeester van Veurne is na De Premier een tweede magistrale roman met een politicus in de hoofdrol.
Toegegeven, types zoals de burgemeester van Veurne uit de gelijknamige roman vind je nog zelden in de hedendaagse politiek. Of misschien toch, maar wat meer in het verborgene. Joris Terlinck is namelijk burgemeester omdat de mensen bang voor hem zijn. Hij toont geen empathie, luistert niet naar advies: '... zolang ik de stad Veurne bestuur, bestuur ik die zoals mij goeddunkt... Ik geloof niet in subsidies. Ik geloof niet in mensen die hulp behoeven...' Terlinck doet zijn plicht, ook tegenover zijn vrouw, maîtresses en gehandicapte dochter, maar hij laat niemand zich dicteren hoe die plicht eruit ziet.
Maar oppermacht blijft zelden duren en gaat uiteindelijk afbrokkelen. Soms quasi onmerkbaar, soms door een bijzondere situatie. In dit geval weigert Terlinck steun aan een jongeman die de dochter van zijn grote rivaal in de gemeentepolitiek heeft bezwangerd. De jongeman pleegt zelfmoord en zijn geliefde wordt verbannen naar Oostende. Van de hardvochtige, eigenwijze burgervader zou je niet anders verwachten, maar opeens gaat alles aan het wankelen, ook bij Terlinck thuis.
Het type politicus is misschien niet meer helemaal van deze tijd, maar kijk eens naar de neergang van pakweg Steve Stevaert: de verschillen zijn uiteindelijk niet zó groot. De burgemeester van Veurne is na De Premier een tweede magistrale roman met een politicus in de hoofdrol.
De burgemeester van Veurne van Georges Simenon - oorspronkelijke titel Le bourgmestre de Furnes - verscheen bij De Bezige Bij in 2015, vertaald uit het Frans door Rokus Hofstede.
269 blz, isbn 9789085426028
Geen opmerkingen:
Een reactie posten