***
Patrick Conrad is een creatieveling. Hij is dichter, beeldend kunstenaar, cineast en auteur. Acht misdaadromans schreef hij al, waarvan Limousine tot nu toe de succesvolste was: vertaald in het Engels en het Duits, en volgend jaar ook verfilmd. Maar de nieuwste aanwinst is Starr, een atypische Vlaamse misdaadroman.
Uit het Antwerpse Bonaportedok wordt het lichaam van een vrouw opgevist. 's Nachts maakte Dixie deel uit van de volkse uitgaansbuurt van het Eilandje, overdag was ze mevrouw Shelley Cox, echtgenote van Victor Cox, professor filmgeschiedenis. Cox is niet erg onder de indruk: voor hem was Shelley al jaren dood. Niet veel later ontmoet Cox de mooie Starr, die sprekend lijkt op Louise Brooks, in de jaren 1920 een bekende actrice. Cox begint een relatie met Starr, tot die mysterieus verdwijnt. Er duiken ook een aantal lijken op, allemaal van vrouwen die Cox gekend heeft. Cox achterhaalt telkens een link met een film of een actrice, vaak uit reeds lang vergeten tijden. De moordenaar moet dus erg veel weten over oude films. Of is Cox misschien zelf de moordenaar?
Starr begint ronduit zwak, en dat ligt voornamelijk aan twee idiote politiemannen. Een van hen, Fons de Spons, verkondigt te pas en te onpas 'There is no business like showbusiness', om maar iets te zeggen. De sfeer is volks, ietwat platjes, vooral wanneer ook nog figuren als Moe Mossel en Jos de Wringer een rol krijgen. Maar dan verdwijnen de twee idioten naar de achtergrond, en gaan we Cox volgen in zijn onstuimige relatie met Starr en de ontdekkingen over de gepleegde moorden, waarover hij ook uitvoerig verslag doet. Cox helpt de politie, maar gaat ook twijfelen aan zichzelf. Kan het dat hij zodanig verward is, dat hij zich de moorden niet meer herinnert? Dankzij die focus op een paranoïde Cox, en een mooi geschreven tweede helft van het boek - eens Fons de Spons niet te veel meer opduikt - verdient Starr toch nog drie sterren. Zonder twee irritante flikken waren het er misschien wel vier geweest.
Starr van Patrick Conrad is een uitgave van Houtekiet (2007).
261 pagina's, isbn 9789052409672.
Uit het Antwerpse Bonaportedok wordt het lichaam van een vrouw opgevist. 's Nachts maakte Dixie deel uit van de volkse uitgaansbuurt van het Eilandje, overdag was ze mevrouw Shelley Cox, echtgenote van Victor Cox, professor filmgeschiedenis. Cox is niet erg onder de indruk: voor hem was Shelley al jaren dood. Niet veel later ontmoet Cox de mooie Starr, die sprekend lijkt op Louise Brooks, in de jaren 1920 een bekende actrice. Cox begint een relatie met Starr, tot die mysterieus verdwijnt. Er duiken ook een aantal lijken op, allemaal van vrouwen die Cox gekend heeft. Cox achterhaalt telkens een link met een film of een actrice, vaak uit reeds lang vergeten tijden. De moordenaar moet dus erg veel weten over oude films. Of is Cox misschien zelf de moordenaar?
Ik kan me geen boeiender tegenstander inbeelden dan een cinefiele psychopaat die evenveel over cinema weet als ik. Misschien een oud-student die ik onrechtvaardig heb behandeld. Of een gefrustreerde regisseur die zijn mislukte carrière wreekt door spectaculaire moordscènes opnieuw te ensceneren. Mijn leven heeft weer zin omdat al die opgestapelde, nutteloze kennis eindelijk tot iets gaat dienen. Ik speel de hoofdrol in een film waarvan ik zelf de motor ben, maar waarvan ik het scenario niet ken. Ik speel de held die in de duisternis tast naar een vijand zonder gelaat.
Starr begint ronduit zwak, en dat ligt voornamelijk aan twee idiote politiemannen. Een van hen, Fons de Spons, verkondigt te pas en te onpas 'There is no business like showbusiness', om maar iets te zeggen. De sfeer is volks, ietwat platjes, vooral wanneer ook nog figuren als Moe Mossel en Jos de Wringer een rol krijgen. Maar dan verdwijnen de twee idioten naar de achtergrond, en gaan we Cox volgen in zijn onstuimige relatie met Starr en de ontdekkingen over de gepleegde moorden, waarover hij ook uitvoerig verslag doet. Cox helpt de politie, maar gaat ook twijfelen aan zichzelf. Kan het dat hij zodanig verward is, dat hij zich de moorden niet meer herinnert? Dankzij die focus op een paranoïde Cox, en een mooi geschreven tweede helft van het boek - eens Fons de Spons niet te veel meer opduikt - verdient Starr toch nog drie sterren. Zonder twee irritante flikken waren het er misschien wel vier geweest.
Starr van Patrick Conrad is een uitgave van Houtekiet (2007).
261 pagina's, isbn 9789052409672.
1 opmerking:
Een reactie posten