'Wij - en daarmee bedoel ik iedereen boven de zestig - geven op twee manieren aanstoot. De eerste is Snelheidsgebrek. We rijden te langzaam, lopen te langzaam, praten te langzaam. De wereld doet zaken met alle mogelijke dictators, geperverteerden en drugsbaronnen, maar langzame mensen kan ze niet verdragen. Onze tweede manier van aanstoot geven is dat we ieders memento mori zijn. Alleen als wij uit het zicht zijn kan de wereld met zonnige blik doen alsof ze van niets weet.'
**
Is Wolkenatlas een goed boek? Naar vorm alvast wel. Mitchell vangt achtereenvolgens vijf verhalen aan, elk in een eigen stijl, gesitueerd in een andere tijd en op een andere plaats. Zo is er bijvoorbeeld een dagboek van een reiziger in de Stille Oceaan rond 1850 of het verhoor van een kunstmatig wezen in een verre toekomst. Na een zesde hoofdstuk worden de vijf verhalen afgewerkt, in omgekeerde volgorde. We beginnen en eindigen dus in 1850.
Enkele verhalen zijn best grappig en boeiend. De belevenissen van een Londense uitgever, bijvoorbeeld, zijn bij momenten hilarisch. Maar Mitchell gaat ook twee keer zwaar uit de bocht. Of liever: twee verhalen lang kan ík Mitchell niet volgen. Het eerste is het ellenlange verhoor van Sonmi-451, de kunstmatige mens die om een of andere reden zit opgesloten. Het soort futuristische spitsvondigheid dat Mitchell uit zijn pen weet te wringen is aan mij niet besteed. En ten tweede, erger nog, is het fameuze zesde hoofdstuk, dat niet alleen in een nog veel verdere toekomst speelt, maar ook nog geschreven is in een gekmakend taaltje dat je vooruit noch achteruit laat gaan. Adam, me bro, en Pa en ik, we ware med'un gebroke wage as en natte klere over modder pade op de trug weg van de ruiling in Honokaa. Respect voor de lezer die dat 71 pagina's lang volhoudt.
Is Mitchell een goede schrijver? Jazeker. Dat bewees hij trouwens ook al in o.a. Dertien. Is Wolkenatlas een fantasievol, grappig, gedreven en briljant opgebouwd boek? Ongetwijfeld. Zijn we daarmee in de wolken? Helaas niet, neen. Daar zijn we lichtjaren van verwijderd.
Wolkenatlas van David Mitchell - oorspronkelijke titel Cloud Atlas - werd uitgegeven door Querido in 2004, vertaald uit het Engels door Aad van der Mijn. 540 pagina's, isbn 9021474913.
Enkele verhalen zijn best grappig en boeiend. De belevenissen van een Londense uitgever, bijvoorbeeld, zijn bij momenten hilarisch. Maar Mitchell gaat ook twee keer zwaar uit de bocht. Of liever: twee verhalen lang kan ík Mitchell niet volgen. Het eerste is het ellenlange verhoor van Sonmi-451, de kunstmatige mens die om een of andere reden zit opgesloten. Het soort futuristische spitsvondigheid dat Mitchell uit zijn pen weet te wringen is aan mij niet besteed. En ten tweede, erger nog, is het fameuze zesde hoofdstuk, dat niet alleen in een nog veel verdere toekomst speelt, maar ook nog geschreven is in een gekmakend taaltje dat je vooruit noch achteruit laat gaan. Adam, me bro, en Pa en ik, we ware med'un gebroke wage as en natte klere over modder pade op de trug weg van de ruiling in Honokaa. Respect voor de lezer die dat 71 pagina's lang volhoudt.
Is Mitchell een goede schrijver? Jazeker. Dat bewees hij trouwens ook al in o.a. Dertien. Is Wolkenatlas een fantasievol, grappig, gedreven en briljant opgebouwd boek? Ongetwijfeld. Zijn we daarmee in de wolken? Helaas niet, neen. Daar zijn we lichtjaren van verwijderd.
Wolkenatlas van David Mitchell - oorspronkelijke titel Cloud Atlas - werd uitgegeven door Querido in 2004, vertaald uit het Engels door Aad van der Mijn. 540 pagina's, isbn 9021474913.
3 opmerkingen:
het is maar goed dat smaken verschillen... zelden heb ik een beter boek mogen lezen dan de wolkenatlas. En juist de verschillende talen die Mitchell gebruikt zorgen bij mij voor een totale jubelstemming. Bij mij zou de wolkenatlas dan ook 5 sterren krijgen
Een meesterlijk boek! De wisseling van stijl en situering in de tijd verhinderen niet dat het een boeiend en consistent geheel blijft.
Robert
Dank voor het compliment. Ik heb de 71 bladzijden, zich afspelend in de verre toekomst, met zeer veel plezier gelezen. In het geheel een prachtig boek, waarin juist in de twee toekomstverhalen voldoende overblijft voor de lezer om bij te fantaseren.
Een reactie posten