Tom Naegels - Los

Zelfs al draag ik zelf sobere kleren, zelfs al hou ik mijn lichaamshaar binnen de perken: ik hou van snorren en tapijtjes in de nek en dikke pensen en gouden kettingen en trainingsbroeken en geblondeerde permanents. Dat is hoe het volk zich kleedt en wie daarmee spot, is alle voeling met de wereld kwijt. De volksmens is een ideaal: recht voor z'n raap, het hart op de tong, als - we - dat - al- niet - meer - mogen - zeggen, ieder - zijn - gedacht - maar - mij - maakt - ge - niks - wijs.

****

Binnenkort verschijnt Los in de zalen, de nieuwe film van Jan Verheyen, en ik had nog niet eens het boek gelezen. Schrijver en De Standaard-columnist Tom Naegels oogstte er nochtans een paar jaar geleden veel succes mee.

Naegels' opa wil sterven, maar hij voldoet niet aan de eisen om euthanasie te mogen plegen. De vraag naar een waardig einde loopt als een rode draad doorheen Los. Via de geschiedenis van zijn opa, van socialist in hart en nieren tot een verbitterde racist in zijn oude dagen, stelt Naegels vooral vragen over hedendaagse samenlevingsproblemen. Een groeiende allochtone minderheid, de malcontente volksmens, de opkomst van het Vlaams Blok, de rellen in Borgerhout. Op welk moment slaat onbegrip om in racisme? Zijn er grenzen aan de opgelegde politieke correctheid? Vragen waarop het antwoord vaak moeilijk te vinden is. Naegels schrijft een zeer persoonlijk verhaal over zijn twijfels, vaak met een knipoog maar ook erg ontroerend. Een groots Vlaams boek.


Los van Tom Naegels werd in 2005 uitgegeven door Meulenhoff | Manteau. 
183 pagina's, isbn 9085420083.