En toch was alles op zijn eigen manier anders. Van het ene op het andere moment was alles echt. Misschien betekent dat wel opgroeien, dat je beseft hoe de dingen werkelijk zijn. Als je erover nadenkt, is dat even fascinerend als triest, en al weet je nog zo goed dat je niet anders kunt leven, je zegt het toch met iets van weemoed.
*****
Pietro Grossi werd geboren in Firenze, nu 30 jaar geleden, en groeide op in een boerderij in Toscane. In 2006 verscheen zijn eerste boek, Vuistslagen, meteen goed voor een prijs voor schrijvers-onder-de-40 én een nominatie voor de Premio Strega, dat jaar toegekend aan Sandro Veronesi. De Nederlandse vertaling ging helaas onopgemerkt voorbij, en dat is een misser van formaat.
In drie verhalen vertelt Pietro Grossi over volwassen worden. Het eerste verhaal gaat over een bokser die berucht wordt door geen wedstrijden te vechten, maar uiteindelijk toch de confrontatie aangaat. In Paarden gaat het over twee broers, waarvan er één de wijde wereld intrekt en de anders thuis blijft bij zijn paarden. Het derde verhaal is het gekste. Het zou dolkomisch zijn als het niet ook iets tragisch had: een jeugdvriend van Nico denkt dat hij een aap is, en eet rustig pindanootjes op de grond naast zijn bed. Misschien is het altijd zo met jeugdvrienden: ooit maakten ze deel uit van je leven, maar op een dag sta je ernaar te kijken als naar een aap in de zoo. Drie verhalen, zeer eenvoudig verteld, die ontroeren en je af en toe aan het lachen brengen. Verhalen die je doen terugdenken aan hoe het leven moet geweest zijn tussen je kindertijd en het groot zijn in. Prachtig.
Vuistslagen van Pietro Grossi - oorspronkelijke titel Pugni - werd uitgegeven door Van Gennep in 2007, vertaald uit het Italiaans door Mieke Geuzebroek en Pietha de Voogd.
175 pagina's, isbn 9789055157846
In drie verhalen vertelt Pietro Grossi over volwassen worden. Het eerste verhaal gaat over een bokser die berucht wordt door geen wedstrijden te vechten, maar uiteindelijk toch de confrontatie aangaat. In Paarden gaat het over twee broers, waarvan er één de wijde wereld intrekt en de anders thuis blijft bij zijn paarden. Het derde verhaal is het gekste. Het zou dolkomisch zijn als het niet ook iets tragisch had: een jeugdvriend van Nico denkt dat hij een aap is, en eet rustig pindanootjes op de grond naast zijn bed. Misschien is het altijd zo met jeugdvrienden: ooit maakten ze deel uit van je leven, maar op een dag sta je ernaar te kijken als naar een aap in de zoo. Drie verhalen, zeer eenvoudig verteld, die ontroeren en je af en toe aan het lachen brengen. Verhalen die je doen terugdenken aan hoe het leven moet geweest zijn tussen je kindertijd en het groot zijn in. Prachtig.
Vuistslagen van Pietro Grossi - oorspronkelijke titel Pugni - werd uitgegeven door Van Gennep in 2007, vertaald uit het Italiaans door Mieke Geuzebroek en Pietha de Voogd.
175 pagina's, isbn 9789055157846
3 opmerkingen:
JeB, bedankt voor de tip! Duidelijk een boek om in het achterhoofd te houden. Errug leuke recensie ook weer.
Inderdaad een aanrader!
het titelverhaal over het boxgevecht vond ik vervelend en ronduit slecht.
De andere twee verhalen zijn veel beter qua structuur, sfeer en opbouw.
Opvallend is dat 2e en 3e verhaal heel verschillend zijn. Alletwee knap geschreven maar ze zouden van twee verschillende schrijvers kunnen zijn.
Een reactie posten