Van onze reporter ter plaatse, Jeroen Beghin
Vorig jaar was ondergetekende er niet bij, bij de uitreiking van de Diamanten Kogel, maar in De Dolle Mol was het vast zo geen chique bedoening als dit jaar. Onder normale omstandigheden moet je eerst voorbij de parkeerwacht geraken en een print laten maken van je identiteitskaart voordat je binnen mag in het Antwerpse provinciehuis. Dan zijn de Vlaamse misdaadauteurs toch een stuk soepeler. Iedereen welkom voor het jaarlijkse hoogfeest van de Vlaamse thrillerschrijversgilde: de uitreiking van de Diamanten Kogel.
De receptie stond op de uitnodiging aangekondigd als afronding van de avond, maar jawel, ook vooraf kan er al een glaasje gedronken worden. Lekkere wijn, trouwens, of een Koninckske voor de liefhebbers. Een jazzorkestje zorgt voor de sfeer, een kunstenaar schildert portretten en de webmaster trekt foto’s van het chique en minder chique volk.
Klokslag 20.30 uur: de trap op naar de raadszaal, waar normaal de provincieraad vergadert, wegzinkend in lederen zetels onder een gigantische kristallen luster. Op twee grote schermen een impressie van het kleinood waar het allemaal om draait: de Diamanten Kogel is geen kogel, maar een zilveren boksbeugel, ontworpen door Wim Delvoye.
Mieke De Loof, voorzitster van de misdaadauteurs, opent plechtig de zitting, waarna o.a. Jim Madison Davis, de dag ervoor nog docent in een masterclass plotschrijven aan de universiteit van Antwerpen, het woord neemt. De masterclass, dat is misschien het vermelden waard, trok 49 geïnteresseerden, scenarioschrijvers en misdaadauteurs. Misschien wordt er volgend jaar wél weer een Vlaming genomineerd?
Dan is het de beurt aan Jan Lampo, kersvers misdaadauteur, om een paar naar eigen zeggen weinig geïnspireerde vragen te stellen aan de aanwezige auteurs. Of Escobar (!) een taakverdeling heeft bij het duoschrijven (ja). Of Simon De Waal niet gepest wordt door zijn collega’s (neen). Van Patricia Van Mierlo onthouden we vooral dat ze vraagt wat dan wel het breedste onderdeel is van de heer Lampo (zijn buik). Ja, er mag ook gelachen worden, en ja, Lampo had het zelf uitgelokt. Het mooiste antwoord staat op naam van Charles den Tex, op de vraag of hij het niet jammer vindt dat sommige mensen neerkijken op thrillers. 'Je kan maar teleurgesteld zijn als je geen waardering krijgt van mensen van wie je dat belangrijk vindt. Van sommige (literaire) kringen hoef ik die appreciatie helemaal niet.' Kort applaus van het publiek.
Na de voorstelling van de genomineerden is het woord aan Henri-Floris Jespers, voorzitter van de jury en ouderdomsdeken binnen het Genootschap. Het geluid is evenwel niet optimaal, en dat is niet te wijten aan de techniek. Vooral de Nederlandse genodigden hebben er naar verluidt geen jota van begrepen. Maar ook deze uiteenzetting gaat voorbij, zodat gouverneur Berx kan overgaan tot het moment suprême. Ik heb de eerste 100 pagina’s al gelezen, zegt ze, en ik beloof de auteur plechtig het boek tegen het weekend helemaal uit te lezen. Of toch minstens na het weekend. Zonder er verder veel woorden aan vuil te maken gaat Berx over tot de bekendmaking van de winnaar. De Diamanten Kogel 2008 gaat naar Simon De Waal voor Pentito.
Zoals dat hoort, verontschuldigt De Waal zich dat hij geen speech heeft voorbereid. Hij had het niet verwacht, zegt hij, aangezien hij zich tussen reuzen bevond. De hele familie De Waal, uitgever en redacteur worden uitgebreid bedankt. Simon zelf krijgt de befaamde boksbeugel in zijn handen gedrukt.
Weer naar beneden dan maar, voor het tweede deel van de receptie. Verschanst achter een tafeltje met hapjes (kunnen wíj eraan doen dat een heel dienblad met broodjes tomaat-mozzarella voor onze neus wordt neergezet? En een assortiment groenten met dipsaus? Olijven, ansjovis, nootjes en chips?) bewegen we een beetje mee met het jazzorkestje en wenken we af en toe een van de obers. Het publiek rondom ons wordt niet echt luidruchtiger, daar is het te deftig voor, maar wel leutiger. Een goeie gelegenheid om complotten te smeden, komt een dame ons toefluisteren. Ze houdt ons voor studenten journalistiek, en lacht met de hoeveelheid hapjes voor onze neus.
Eén ding weten we nu al: volgend jaar komen we terug, en dan gaan we niet eten op voorhand. Tegen dan willen we ook Pentito gelezen hebben. En hopen we ook voor enkele Vlamingen te kunnen duimen. Maar toegegeven: de beste heeft gewonnen. Henri-Floris Jespers heeft het zelf gezegd. Of op zijn minst gefluisterd.
Verslag tevens geplaatst op misdaadromans.nl.
Vorig jaar was ondergetekende er niet bij, bij de uitreiking van de Diamanten Kogel, maar in De Dolle Mol was het vast zo geen chique bedoening als dit jaar. Onder normale omstandigheden moet je eerst voorbij de parkeerwacht geraken en een print laten maken van je identiteitskaart voordat je binnen mag in het Antwerpse provinciehuis. Dan zijn de Vlaamse misdaadauteurs toch een stuk soepeler. Iedereen welkom voor het jaarlijkse hoogfeest van de Vlaamse thrillerschrijversgilde: de uitreiking van de Diamanten Kogel.
De receptie stond op de uitnodiging aangekondigd als afronding van de avond, maar jawel, ook vooraf kan er al een glaasje gedronken worden. Lekkere wijn, trouwens, of een Koninckske voor de liefhebbers. Een jazzorkestje zorgt voor de sfeer, een kunstenaar schildert portretten en de webmaster trekt foto’s van het chique en minder chique volk.
Klokslag 20.30 uur: de trap op naar de raadszaal, waar normaal de provincieraad vergadert, wegzinkend in lederen zetels onder een gigantische kristallen luster. Op twee grote schermen een impressie van het kleinood waar het allemaal om draait: de Diamanten Kogel is geen kogel, maar een zilveren boksbeugel, ontworpen door Wim Delvoye.
Mieke De Loof, voorzitster van de misdaadauteurs, opent plechtig de zitting, waarna o.a. Jim Madison Davis, de dag ervoor nog docent in een masterclass plotschrijven aan de universiteit van Antwerpen, het woord neemt. De masterclass, dat is misschien het vermelden waard, trok 49 geïnteresseerden, scenarioschrijvers en misdaadauteurs. Misschien wordt er volgend jaar wél weer een Vlaming genomineerd?
Dan is het de beurt aan Jan Lampo, kersvers misdaadauteur, om een paar naar eigen zeggen weinig geïnspireerde vragen te stellen aan de aanwezige auteurs. Of Escobar (!) een taakverdeling heeft bij het duoschrijven (ja). Of Simon De Waal niet gepest wordt door zijn collega’s (neen). Van Patricia Van Mierlo onthouden we vooral dat ze vraagt wat dan wel het breedste onderdeel is van de heer Lampo (zijn buik). Ja, er mag ook gelachen worden, en ja, Lampo had het zelf uitgelokt. Het mooiste antwoord staat op naam van Charles den Tex, op de vraag of hij het niet jammer vindt dat sommige mensen neerkijken op thrillers. 'Je kan maar teleurgesteld zijn als je geen waardering krijgt van mensen van wie je dat belangrijk vindt. Van sommige (literaire) kringen hoef ik die appreciatie helemaal niet.' Kort applaus van het publiek.
Na de voorstelling van de genomineerden is het woord aan Henri-Floris Jespers, voorzitter van de jury en ouderdomsdeken binnen het Genootschap. Het geluid is evenwel niet optimaal, en dat is niet te wijten aan de techniek. Vooral de Nederlandse genodigden hebben er naar verluidt geen jota van begrepen. Maar ook deze uiteenzetting gaat voorbij, zodat gouverneur Berx kan overgaan tot het moment suprême. Ik heb de eerste 100 pagina’s al gelezen, zegt ze, en ik beloof de auteur plechtig het boek tegen het weekend helemaal uit te lezen. Of toch minstens na het weekend. Zonder er verder veel woorden aan vuil te maken gaat Berx over tot de bekendmaking van de winnaar. De Diamanten Kogel 2008 gaat naar Simon De Waal voor Pentito.
Zoals dat hoort, verontschuldigt De Waal zich dat hij geen speech heeft voorbereid. Hij had het niet verwacht, zegt hij, aangezien hij zich tussen reuzen bevond. De hele familie De Waal, uitgever en redacteur worden uitgebreid bedankt. Simon zelf krijgt de befaamde boksbeugel in zijn handen gedrukt.
Weer naar beneden dan maar, voor het tweede deel van de receptie. Verschanst achter een tafeltje met hapjes (kunnen wíj eraan doen dat een heel dienblad met broodjes tomaat-mozzarella voor onze neus wordt neergezet? En een assortiment groenten met dipsaus? Olijven, ansjovis, nootjes en chips?) bewegen we een beetje mee met het jazzorkestje en wenken we af en toe een van de obers. Het publiek rondom ons wordt niet echt luidruchtiger, daar is het te deftig voor, maar wel leutiger. Een goeie gelegenheid om complotten te smeden, komt een dame ons toefluisteren. Ze houdt ons voor studenten journalistiek, en lacht met de hoeveelheid hapjes voor onze neus.
Eén ding weten we nu al: volgend jaar komen we terug, en dan gaan we niet eten op voorhand. Tegen dan willen we ook Pentito gelezen hebben. En hopen we ook voor enkele Vlamingen te kunnen duimen. Maar toegegeven: de beste heeft gewonnen. Henri-Floris Jespers heeft het zelf gezegd. Of op zijn minst gefluisterd.
Verslag tevens geplaatst op misdaadromans.nl.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten