We spreken dezelfde taal, akkoord. Maar wel met een ander accent, en we moeten moeite doen om elkaar te verstaan bij, nou ja, een glaasje karnemelk in de Amsterdamse binnenstad. Jullie staan een beetje meewarig te grinniken over ons sappige Vlaams. Wij van onze kant denken van spreek toch Nederlands, man, jusdorange is Frans, en bovendien nog slecht uitgesproken ook. We spreken dezelfde taal, meestal, maar daar houdt het zo'n beetje bij op.
Neem nu onze misdaadauteurs. Charles den Tex, heel goeie schrijver, maar hoeveel boeken verkoopt hij in Vlaanderen? Of Simon de Waal: krijgt een prijs van de Vlaamse misdaadauteurs, de grootste thrillerprijs in Vlaanderen. Maar zien we hem opduiken in de verkooplijstjes van Standaard Boekhandel? (Misschien onder een andere naam; Walen doen het hier in het algemeen niet zo goed dezer dagen.) Om nog te zwijgen van Saskia Noort of Simone van der Vlugt. Verkoopkanonnen in eigen land, en zelfs ver daarbuiten, maar nauwelijks meer dan een voetnoot in Vlaanderen. Dat is natuurlijk niet noodzakelijk een probleem: het is niet gezegd dat met elke onontdekte Nederlander een literair hoogtepunt aan ons voorbijgaat. In omgekeerde richting aarzelen we overigens niet hetzelfde te zeggen van Pieter Aspe, onze eigen nummer één. Amusant tijdverdrijf, klopt, maar dan toch liever op tv. Zoals Baantjer bij ons.
Hoeft het te verwonderen dat ook de misdaad op zich aan de grens blijft hangen? De zaak-Dutroux, ja, die is gekend, maar dat geldt voor heel de wereld. Misschien doet de ontvoering van ex-premier Vanden Boeynants nog een belletje rinkelen. Of de CCC, de Bende van Nijvel, Andras Pandy. Maar dan graaf ik al héél diep in het Nederlandse geheugen. Idem dito in omgekeerde richting. Neem nu het eerste nummer van Koud Bloed, het nieuwe true crime magazine van uitgeverij Nieuw Amsterdam. Sla als brave Vlaming maar eens de inhoudstabel open. 'Schwantje's Fijne Vleeschwaren'. Wie vindt dat toch uit, een naam als 'Schwantje'? Auteur van het slagersverhaal blijkt A.F.Th. van der Heijden. Mmm. Is dat niet die mens van Het schervengericht, verslonden in Nederland, onopgemerkt in Vlaanderen? Toch even bladeren. Het artikel gaat over een moord in Geldrop, een aanslag op een keurslager. Best interessant. Het verhaal vormt de basis van een toekomstige roman, zegt de intro. Wordt vast een bestseller in Nederland.
Terug naar de inhoudstafel. In memoriam: Frits van de Wereld (Frits van Nederland, neem ik aan). De Deventer Moordzaak. De Enschedese Ontuchtzaak. Ondanks de hoofdletters aan ons voorbijgegaan? Liquidatie op de Dam: het verslag van een aanslag op Konstantin Dimitrov op klaarlichte dag, met een lijk onder een deken en kerstverlichting op de foto. Hé ja, de Dam, is dat niet in Amsterdam? Twee pagina's verder: Christiaan Donner, neef van de Nederlandse collega van Jo Vandeurzen. Jo wie? Precies.
Mijn vrees is uitgekomen. Natuurlijk is het een goed idee, een tijdschrift over true crime. Het is aangenaam vormgegeven, eens iets anders dan de glanzende Goedele-bladen van de laatste tijd (Goedele is onze Linda, overigens). Er staan best goeie dingen in. Eva Maria Staal schreef een aardig kortverhaal. Leuk stripverhaaltje ook. Dan nog iets amusants over vijf vingers in een pot. Maar aan de andere kant: de heren Froentjes en Zeldenrust interesseren me geen zier, en dat geldt evenzeer voor het Bargoens van Israël Querido. Koud bloed kan het in Nederland misschien gaan maken, bij de liefhebbers van het genre. Maar in Vlaanderen? Ik weet wel zeker van niet. En dat was misschien ook niet de bedoeling. Eerlijk gezegd, we hebben zelf al misdadigers genoeg.
Het tweede nummer van Koud bloed is nu te koop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten