Hercule Poirot in Bruges

Hercule Poirot is in Bruges, maar dat lijkt niet echt doorgedrongen tot de vele toeristen die dagelijks de stad belegeren. Zeker geen overrompeling dus, in de magnifieke Stadsschouwburg. Als genodigden van de pers kregen wij plaatsen op de derde rij toebedeeld. Om een idee te geven: als ik mijn arm had uitgestoken had ik net, over Mieke De Loof heen, het kalende hoofd van burgemeester Moenaert kunnen opblinken. Of, aan de andere kant, Aspe een van zijn lange grijze haren kunnen uittrekken. Dat zou nog geld opleveren ook, op e-Bay.

Een nieuw, klein thrillerfestivalletje dus, daar in Brugge. Dat ging niet gepaard met klachten over concurrentievervalsing, zoals bij de Nederlandse Mørd en dødslag. Eregasten waren namelijk Nicci French, het immer vrolijke Britse schrijverskoppel, en ondertussen toch ook een beetje vergane glorie. Nicci en Sean mochten op het podium komen uitleggen hoe ze hun boeken schrijven. Per mail, blijkbaar, hij in zijn tuinhuis en zij op zolder.

Verder bestond de voornaamste taak van Nicci French uit het overhandigen van de Hercule Poirotprijs, de enige thrilleronderscheiding die strikt is voorbehouden aan Vlaamse schrijvers. Met weliswaar één kleine uitzondering dit jaar: mevrouw Kisling, de helft van onze eigen Nicci French, echtgenote van meneer Verhuyck, is Nederlandse. Het echtpaar woont in Zeeland. De duim van Alva was in nog een ander opzicht een buitenbeentje: mevrouw Kisling vertelde op het podium dat spanning eigenlijk niet zo belangrijk is in hun boeken. Sterk als ze daarmee een thrillerprijs zouden winnen.

Tweede genomineerde was Bavo Dhooge, die de laatste tijd alom erkenning krijgt voor zijn komische, Tarantino-achtige thrillers. Zowel Knack als De Standaard, met hun respectieve thrillerrecensenten ook vertegenwoordigd in de jury, zijn onverholen fans. Mieke De Loof, derde genomineerde, kreeg dan weer in De Standaard slechts één ster toebedeeld voor Wrede schoonheid, nochtans, naar mijn bescheiden mening, een sfeervolle historische misdaadroman, waarin De Loof weer een stukje beter is geworden.

Maar wat is dat toch, spanning, vroeg de moderator zich af. Daar wist eigenlijk alleen Bob Van Laerhoven een kort en bondig antwoord op te geven. Spanning, dat is geconfronteerd worden met je angsten. Van Laerhoven las trouwens, zoals alle genomineerden, een stukje voor uit zijn boek. Dat ging over een jongeman met geplette benen en een starend oog in een opengebarsten schedel. Jawel, angsten en demonen.

Waarschijnlijk was dat het spannendste moment van de avond, want nog voor het evenement begon wisten we al wie de winnaar was. Achter ons vertelde Jos Pierreux, eveneens thrillerauteur maar niet genomineerd, dat hij elk jaar (De Bruyn werd al vijf keer genomineerd) een mailtje stuurt naar Patrick De Bruyn om hem alvast te feliciteren. Pierreux kreeg dan altijd een mailtje terug: nee, ik ben het niet, deze keer. Dit jaar: geen antwoord.

En inderdaad, De Bruyn kreeg van Nicci French de Hercule Poirotprijs 2010 overhandigd: een cheque van vijfduizend euro en een gegraveerde Montblanc-pen. De Bruyn kreeg nog even de lachers op zijn hand door een trilogie aan te kondigen, met als eerste titel Mannen die... hun benen scheren.

Naast de gewone Hercule Poirotprijs werd dit jaar ook een lifetime achievement award, een oeuvreprijs uitgedeeld, en wel aan Vlaanderens bestverkopende thrillerauteur Pieter Aspe. Burgemeester Moenaert mocht een mooi kunstwerk overhandigen, maar pas nadat Herbert Flack, hoofdrolspeler in de Aspe-tv-reeks en steeds herkenbaar aan welig tierend borsthaar en zwijmelende vrouwen, hem met een fragment uit Blauw bloed letterlijk te kakken had gezet. Aspe zelf stond er maar wat gegeneerd bij te lachen.

Muzikaal vertier was er ook, tussendoor, met zeer toepasselijk Rigor Mortis, een driemansgroepje dat zong over moord en doodslag. In het Nederlands nog wel. De hoofdredacteur van Knack verwoordde het treffend: ik was nog nooit zo dicht bij rigor mortis. Ook dat is eens een belevenis, op zo een thrilleravond.