Jussi Adler-Olsen - De vrouw in de kooi

Ze krabde haar vingertoppen tot bloedens toe open op de gladde wanden en sloeg met haar vuisten tegen de dikke ruiten tot ze haar handen niet meer voelde. Minstens tien keer was ze op de tast naar de stalen deur geschuifeld, had haar nagels in de kier gezet en eraan getrokken, maar de deur was onwrikbaar en de rand was scherp.

***

Serie Q verdreef Stieg Larsen van de topdrieposities in de Deense verkoopslijstjes. Dat mag al iets betekenen, al zegt niemand erbij hoelang de Milleniumtrilogie op dat moment al op één stond. Maar goed, na het Deense succes besloot uitgeverij Prometheus de driedelige Serie Q in sneltreinvaart uit te geven. Ondertussen ligt ook al deel 2, De fazantenmoordenaars, in de rekken, maar het begon allemaal dit voorjaar met De vrouw in de kooi. Daarin wordt afdeling Q opgericht, een eenmansbureau binnen de politie dat geklasseerde zaken tracht op te lossen. Die ene man is brigadier Carl Morck, net terug uit verlof na een schietincident waarbij een collega gedood werd. Hij krijgt hulp van Assad, een nieuwe Deen die zijn gebedsmatje uitrolt en muntthee zet in zijn kleine bureautje. Hun eerste zaak wordt de verdwijning van politica Merete Lynggaard, vijf jaar tevoren.

Adler-Olsen weet de vaart erin te houden door afwisselend te focussen op de vrouw die verdween en op Carl Morck en zijn assistent. De wisselwerking tussen die laatste twee is best amusant. Op het verhaal valt ook weinig aan te merken, tenzij misschien een stukje bezieling. Lynggaard komt de Denen misschien bekend voor, maar voor buitenlanders is het personage iets minder goed te plaatsen. Aangename Scandinavische misdaadroman, maar geen topper binnen het genre.

De vrouw in de kooi van Jussi Adler-Olsen - oorspronkelijke titel Kvinden i buret - verscheen bij Prometheus in 2010, vertaald uit het Deens door Kor de Vries.
 383 blz, isbn 9789044615975