Selm Wenselaers - De laatste Belgen

De waanzinnige twintigste eeuw heeft een stempel gedrukt op dit grensgebied en op de identiteit van zijn bewoners. De Oostkantons herbergen niet alleen een opzienbarend verleden, ze geven ook vorm aan het Europa van morgen.

****

De laatste tijd gaan stemmen op om van de Duitstalige Gemeenschap een vierde volwaardig gewest te maken. Als het ooit zover komt, zal het niet zijn omdat ze er in Eupen zelf om vroegen (al pleit minister-president Lambertz regelmatig voor meer bevoegdheden), maar vooral omdat het toevallig zo uitkomt in de moeizame onderhandelingen tussen Vlamingen en Franstaligen. Zo is het tot nu toe altijd gegaan: de Duitstaligen profiteerden mee van de strijd voor meer Vlaanderen. Sterk, voor een bevolking van goed 75.000 man, die op een senator na nauwelijks een stem heeft in Brussel.

Dat de Ostbelgier het ooit met veel minder moesten stellen, beschrijft hedendaags historicus Selm Wenselaers in De laatste Belgen. Na de aanhechting bij België aan het einde van Wereldoorlog I werd de regio bestuurd als een kolonie. De bevolking moest ontduitst worden, wat gelukkig nooit helemaal gelukt is. Begonnen als samenvoeging van drie kantons die weinig geschiedenis gemeenschappelijk hadden, vormen Eupen, Malmédy en Sankt-Vith nu de Deutschsprachige Gemeinschaft Belgiens. De best beschermde minderheid ter wereld, zo luidt het cliché. Benieuwd wat de toekomst zal brengen voor onze minst bekende landgenoten. Misschien staan we wel aan de wieg van een nieuwe Europese mini-staat.

De laatste Belgen van Selm Wenselaers verscheen bij Meulenhoff | Manteau in 2008. 
197 blz, isbn 9789085421498