Toen zei hij het. Daar vernam ik het voor het eerst. Dat hij wielrenner was. Meer nog: dat hij één der grootste en meest geliefde renners was die zijn landje ooit had grootgebracht. En hij liet zijn naam van zijn tong rollen, tegen zijn zin wellicht, omdat hij het gewend moest zijn dat zijn naam van andermans tongen rolde. Een veel te lastige naam, ik hoorde niet waar de voornaam eindigde en de familienaam begon en deed geen enkele moeite om hem te onthouden, ontmoedigd als ik was door de ijselijke klanken.
****
Als tussendoortje schreef Dimitri Verhulst Monoloog van iemand die het gewoon werd tegen zichzelf te praten - de lengte van de titel is omgekeerd evenredig met de dikte van het boek. Het boekje werd in Nederland uitgegeven in het kader van de Boekenweek, en nu ook in Vlaanderen uitgebracht. Het verhaal is dat van wielrenner Frank Vandenbroucke, al heet die in het boek Jens de Gendt. Het tragische einde van VDB, ooit dé grote belofte van het Belgische wielrennen, wordt door Verhulst in zijn gekende stijl uit de doeken gedaan vanuit het oogpunt van het hoertje dat de laatste uren meemaakte. De persartikelen van 13 oktober 2009 krijgen zo een nieuwe, intrigerende invulling. Dimitri Verhulst schrijft goeie kortverhalen. Niemand die daar nog aan kon twijfelen, sinds Mevrouw Verona daalt de heuvel af. Opnieuw een mooie vermelding op Verhulsts palmares.
Monoloog van iemand die het gewoon werd tegen zichzelf te praten van Dimitri Verhulst verscheen bij Uitgeverij Contact in 2011. 94 blz, isbn 9789025438012
Geen opmerkingen:
Een reactie posten