Hoe dan ook, stilaan moest er worden nagedacht over een officiële delegatie, prominenten die de eretribune met Christus mochten delen, die Hem de hand konden schudden in het aanschijn van de massaal opgetrommelde pers. En dan bonkten de Vlaamse ministers het eerst op tafel, hetgeen niemand meer verbaasde. Het eerst en het hevigst. Brussel was hún hoofdstad, basta.
**
Het staat in de krant, dus het zal wel waar zijn: Christus komt naar Brussel, en nog wel op de nationale feestdag. Het land schiet meteen in een kramp. Een welkomstceremonie wordt voorbereid, een inwoonster van het vluchtelingencentrum mag Aramees tolken. De verschillende overheden van het land tuimelen over elkaar heen om een plaats op de eerste rij te bemachtigen. Een dame zet alvast haar plooistoel klaar op de stoep terwijl de Brusselaars in alle gauwte hun mistroostige gevels nog wat proberen op te fleuren. Het land leeft mee en kijkt voor één keer uit naar 21 juli.
Voor wie schrijft Verhulst een boek als De intrede van Christus in Brussel? Voor zijn landgenoten, die de laatste jaren al dagelijks konden lezen over de politieke puinhoop? Voor buitenlanders, die hij kan plezieren met nog maar eens alle Belgische clichés op een rijtje - de vele regeringen, de vendelzwaaiende nationalisten, de pedofiele Kortrijkse nonnen? Of doet hij het voor zichzelf? Om zich af te zetten tegen wat, volgens hem, fout loopt in dit land? Een ode aan het België van weleer? Feit is dat Verhulst te zeer blijft steken in oppervlakkige waarnemingen. Wat een satire zou moeten zijn is zelden grappig, meestal ronduit saai en volstrekt irrelevant.
Zie ook hier voor eerder werk van Verhulst.
Voor wie schrijft Verhulst een boek als De intrede van Christus in Brussel? Voor zijn landgenoten, die de laatste jaren al dagelijks konden lezen over de politieke puinhoop? Voor buitenlanders, die hij kan plezieren met nog maar eens alle Belgische clichés op een rijtje - de vele regeringen, de vendelzwaaiende nationalisten, de pedofiele Kortrijkse nonnen? Of doet hij het voor zichzelf? Om zich af te zetten tegen wat, volgens hem, fout loopt in dit land? Een ode aan het België van weleer? Feit is dat Verhulst te zeer blijft steken in oppervlakkige waarnemingen. Wat een satire zou moeten zijn is zelden grappig, meestal ronduit saai en volstrekt irrelevant.
Zie ook hier voor eerder werk van Verhulst.
De intrede van Christus in Brussel van Dimitri Verhulst verscheen bij Uitgeverij Contact in het najaar van 2011.
175 blz, isbn 9789025437534
Geen opmerkingen:
Een reactie posten