Op dit moment geloof ik met een zekere volharding dat de zwaluwen hierheen zullen komen, en ik zit op ze te wachten. Ze zijn al eens eerder naar de Assekrem gekomen, maar dat wil niet zeggen dat ze het opnieuw zullen doen. Alleen als het dit jaar regent. Daar wacht ik op, samen met een twaalftal andere mannen.
**
Ik las onlangs een berichtje in De Standaard der Letteren over een mannenblad dat kortverhalen publiceert onder de zelfontworpen noemer 'fiction for men'. Mannenfictie dus, en die is volgens de hoofdredacteur 'voortgestuwd door de plot en opwindend, waar heel veel in gebeurt. En tegelijk gaan de boeken over heel gewone gebeurtenissen in het leven van een man.' Opwindend en gewone gebeurtenissen in één definitie, jawel. Faut le faire. Vervang bovendien het woord 'man' door 'vrouw' en je ziet Saskia Noort voor je. En toch. Je kan discussiëren over het nut van de etiketten, maar er zit wel een grond van waarheid in.
Neem nu Reiziger in de nacht van 'gevangenisleraar, onderwijzer van blinde kinderen, fotograaf en regieassistent' Maurizio Maggiani. Alleen al uit het feit dat het boek zo uitgesproken níét aan de definitie voldoet, kan je afleiden dat mannenfictie bestaat. Een bewijs uit het ongerijmde, noemen ze dat in de wiskunde.
Middenin de woestijn zitten wachten op zwaluwen, zonder te weten wanneer en zelfs óf de verrekte beesten ooit zullen opduiken, dat is niet het leven van de gewone man. En wat het ontbreken van een plot betreft: het verhaal waaiert onbelemmerd uit over de liefdesrituelen in een Noord-Afrikaans dorp en het wetenschappelijk onderzoek naar Bosnische beren tijdens de laatste Balkanoorlog. Tegelijk hebben de verhalen rond het kampvuur iets betoverends. Het is mooi geschreven (Maggiani kreeg er de Premio Strega 2005 voor), maar zal toch nooit de mannenbladen halen. Reiziger in de nacht is zelfs naar mijn persoonlijke smaak iets te breedvoerig. Misschien ben ik dan toch een echte man. Een bewijs uit het ongerijmde, ik zei het al.
Neem nu Reiziger in de nacht van 'gevangenisleraar, onderwijzer van blinde kinderen, fotograaf en regieassistent' Maurizio Maggiani. Alleen al uit het feit dat het boek zo uitgesproken níét aan de definitie voldoet, kan je afleiden dat mannenfictie bestaat. Een bewijs uit het ongerijmde, noemen ze dat in de wiskunde.
Middenin de woestijn zitten wachten op zwaluwen, zonder te weten wanneer en zelfs óf de verrekte beesten ooit zullen opduiken, dat is niet het leven van de gewone man. En wat het ontbreken van een plot betreft: het verhaal waaiert onbelemmerd uit over de liefdesrituelen in een Noord-Afrikaans dorp en het wetenschappelijk onderzoek naar Bosnische beren tijdens de laatste Balkanoorlog. Tegelijk hebben de verhalen rond het kampvuur iets betoverends. Het is mooi geschreven (Maggiani kreeg er de Premio Strega 2005 voor), maar zal toch nooit de mannenbladen halen. Reiziger in de nacht is zelfs naar mijn persoonlijke smaak iets te breedvoerig. Misschien ben ik dan toch een echte man. Een bewijs uit het ongerijmde, ik zei het al.
Reiziger in de nacht van Maurizio Maggiani - oorspronkelijke titel Il viaggiatore notturno - verscheen bij De Geus in 2007, vertaald uit het Italiaans door Manon Smits.
221 blz, isbn 9789044508635
Geen opmerkingen:
Een reactie posten