Hij leefde, hij overleefde, maar niets liep meer op rolletjes. Er was geen lucht meer, er waren geen dromen meer, geen sterrenstelsels of onbegrijpelijke wegen die naar wonderlijke, bijzondere plekken leidden. Er was alleen die eentonige, opdringerige, dode vlakte van zwarte brij, die alles in een oogwenk liet verdwijnen.
*****
De nostalgie uit Vuistslagen, Pietro Grossi's wondermooie verhalenbundel, krijgt een verlengstuk in zijn eerste roman, Van acquit. Kasseilegger Dino ziet van de ene dag op de andere zijn baan verdwijnen. Het asfalt komt eraan, zegt zijn baas. Bovendien komt zijn vrouw met het nieuws dat ze een kind verwacht, en stelt hij vast dat de reizen waar ze altijd over praatten wellicht dromen zullen blijven. Alleen de biljarttafel blijft een constante in zijn leven.
Nostalgie komt al eens met een lach en een traan, en dat is niet anders in Van acquit. Niets is zeker, zo blijkt, en een richting kiezen in het leven is niet evident. Soms loopt het goed, soms stel je achteraf vast dat het niet de goede keuze was. Grossi bevestigt na Vuistslagen zijn grote literaire talent.
Nostalgie komt al eens met een lach en een traan, en dat is niet anders in Van acquit. Niets is zeker, zo blijkt, en een richting kiezen in het leven is niet evident. Soms loopt het goed, soms stel je achteraf vast dat het niet de goede keuze was. Grossi bevestigt na Vuistslagen zijn grote literaire talent.
Van acquit van Pietro Grossi - oorspronkelijke titel EL'acchito - verscheen bij Van Gennep in 2010, vertaald uit het Italiaans door Pieter van der Drift.
176 blz, isbn 9789055159857
Geen opmerkingen:
Een reactie posten