Ik kan er maar niet over uit of ik nu slim of laf ben geweest, of ik er goed aan heb gedaan of dat ik verraad heb gepleegd, alsof van een captain of industry dezelfde onverschrokkenheid verlangd wordt als van een scheepskapitein en je moreel gezien dus verplicht bent om tot het allerlaatst aan boord te blijven van het bedrijf dat jouw naam draagt.
***
Wolfabriek T.O. Nesi & Zonen nv, dat is de naam van de onderneming die Edoardo Nesi onder zijn hoede krijgt, ook al houdt hij zich evengoed bezig met boeken schrijven. Samen met zijn neef Alvaro ziet hij de orders verdwijnen naar China, moet hij belastingen betalen ook al is er geen winst, en hoort hij professoren zeggen dat de Italiaanse industrie dan maar moet innoveren en zich op niches richten. Weg van de massaproductie waar de Chinezen zo sterk in zijn. Elke ondernemer moet een Giorgio Armani worden, of een Ferrari. Enkele jaren later blijkt dat die niche 'een soort spelonk is waar met een beetje dringen hooguit twee personen in passen, niet heel Italië', dat 'het misschien geen toeval is dat er op de hele wereld maar één Ferrari bestaat. En maar één, onnavolgbare, Giorgio Armani.'
Op 7 september 2004 verkopen de Nesi's hun bedrijf, aan dezelfde Chinezen die hun productie afnamen. Slim, want jaar na jaar gaan meer bedrijven in textielhoofdstad Prato over de kop. Maar ook een beetje laf, als een kapitein die als eerste het zinkende schip verlaat. Prato komt in handen van de Chinezen, illegale Chinezen die de oude fabriekshallen hebben ingepalmd, hun tijd verdelend tussen lange shifts en korte nachten op hun schamele matrassen.
Nesi maakt zich boos op de professoren, onder andere huidig premier Monti die zich op de voorpagina van de krant verheugt over 'de openstelling van de nationale handelsmarkten (...) zonder dat er enige verwoesting is aangericht'. Boos ook op de politici, die bij de invoering van de euro harder op tafel hadden moeten slaan. Boos op Berlusconi, die Alitalia en Fiat geld toeschuift, terwijl veel grotere sectoren - maar met kleinere bedrijven - langzaam verdwijnen.
De keuze van de Amici della Domenica om de Premio Strega 2011 toe te kennen aan deze Edoardo Nesi lijkt vooral een politieke keuze. Hij wijdt wel enkele keren uit over zijn eigen boeken en zijn literaire helden, maar het is toch vooral het einde van de Italiaanse industrie waar het om draait. Velours uit Prato leest als een striemende aanklacht, met op het eind een hartverwarmende massale steunbetuiging in de straten van het bloedende Prato.
Op 7 september 2004 verkopen de Nesi's hun bedrijf, aan dezelfde Chinezen die hun productie afnamen. Slim, want jaar na jaar gaan meer bedrijven in textielhoofdstad Prato over de kop. Maar ook een beetje laf, als een kapitein die als eerste het zinkende schip verlaat. Prato komt in handen van de Chinezen, illegale Chinezen die de oude fabriekshallen hebben ingepalmd, hun tijd verdelend tussen lange shifts en korte nachten op hun schamele matrassen.
Nesi maakt zich boos op de professoren, onder andere huidig premier Monti die zich op de voorpagina van de krant verheugt over 'de openstelling van de nationale handelsmarkten (...) zonder dat er enige verwoesting is aangericht'. Boos ook op de politici, die bij de invoering van de euro harder op tafel hadden moeten slaan. Boos op Berlusconi, die Alitalia en Fiat geld toeschuift, terwijl veel grotere sectoren - maar met kleinere bedrijven - langzaam verdwijnen.
De keuze van de Amici della Domenica om de Premio Strega 2011 toe te kennen aan deze Edoardo Nesi lijkt vooral een politieke keuze. Hij wijdt wel enkele keren uit over zijn eigen boeken en zijn literaire helden, maar het is toch vooral het einde van de Italiaanse industrie waar het om draait. Velours uit Prato leest als een striemende aanklacht, met op het eind een hartverwarmende massale steunbetuiging in de straten van het bloedende Prato.
Velours uit Prato van Edoardo Nesi - oorspronkelijke titel Storia della mia gente - verscheen bij Uitgeverij Atlas Contact in 2012, vertaald uit het Italiaans door Manon Smits.
159 blz, isbn 9789045021461
Geen opmerkingen:
Een reactie posten