'Waarom zit je toch altijd zo te drenzen, Ninnì? Graziano is weer terug en hij gaat er niet meer vandoor, mijn broer kan niets overkomen! Zie je dan niet wat een vrijbuiter hij is?' Ze was pas zeven jaar. Ze liep halfnaakt rond met verwarde haren en kon al paardrijden. Die dag begreep ik uit wat voor hout ze was gesneden. En ook zij verscheurde mijn hart. Want zij met hun tweeën, daar kon ik niet tegenop.
****
"Misschien moet ik stoppen Sardische boeken te lezen, geschreven door Sarden die aan niet-Sarden een Sardinië willen verkopen dat niet bestaat." Zo luidt het commentaar van een zekere Tintaglia waar ik over struikelde op het internet. Het is dan ook een confronterend beeld dat Anna Melis schetst van het leven in het Sardische binnenland.
De familie is heilig, zoveel is duidelijk. Onrecht moet worden gewroken, tot bloedvergietens toe, of desnoods afgekocht met een gearrangeerd huwelijk. Maar er zijn ook verlichte zielen. Antonio Mele, bijvoorbeeld, de man die zijn zoon Graziano in toom tracht te houden, weliswaar met de broeksriem in de hand. Of verteller Ninnìu, Graziano's broer, die niet voor het boerenleven in de wieg is gelegd, maar toch de traditie en de familie-eer met zich meedraagt. Graziano is in feite de spil waar alles om draait. Hij is een soort rebel, ruw, door eergevoel gedreven, ongeacht de consequenties. Niet vies van een affaire met zijn eigen nicht, bovendien. Ik hoop dat Tintaglia gelijk heeft en dat dit slechts een uitzondering is.
De literaire stijl contrasteert mooi met de rauwheid van het boerenbestaan. In Van hier honderd jaar belicht Anna Melis de Sardische manier van leven in een familie die doorheen de generaties laveert tussen moderniteit en traditie. Het is wellicht wat aangedikt en gedramatiseerd, maar is dat niet net de kunst van het romanschrijven?
De familie is heilig, zoveel is duidelijk. Onrecht moet worden gewroken, tot bloedvergietens toe, of desnoods afgekocht met een gearrangeerd huwelijk. Maar er zijn ook verlichte zielen. Antonio Mele, bijvoorbeeld, de man die zijn zoon Graziano in toom tracht te houden, weliswaar met de broeksriem in de hand. Of verteller Ninnìu, Graziano's broer, die niet voor het boerenleven in de wieg is gelegd, maar toch de traditie en de familie-eer met zich meedraagt. Graziano is in feite de spil waar alles om draait. Hij is een soort rebel, ruw, door eergevoel gedreven, ongeacht de consequenties. Niet vies van een affaire met zijn eigen nicht, bovendien. Ik hoop dat Tintaglia gelijk heeft en dat dit slechts een uitzondering is.
De literaire stijl contrasteert mooi met de rauwheid van het boerenbestaan. In Van hier honderd jaar belicht Anna Melis de Sardische manier van leven in een familie die doorheen de generaties laveert tussen moderniteit en traditie. Het is wellicht wat aangedikt en gedramatiseerd, maar is dat niet net de kunst van het romanschrijven?
Van hier honderd jaar van Anna Melis - oorspronkelijke titel Da qui a cent'anni - verscheen bij Uitgeverij Marmer in 2012, vertaald uit het Italiaans door Marjo Stam.
191 blz, isbn 9789460680847
Geen opmerkingen:
Een reactie posten