De woorden die nodig waren om de liefde te definiëren moesten vernieuwd worden, en de mensheid moest worden bevrijd van het juk van de metaforen. Ook hijzelf smeedde vroeger harnassen om zich te beschermen tegen het leven in plaats van het te nemen zoals het is, omdat hij de geur van het leven niet kon verdragen.
**
Sommige boeken lijken maar niks, al vanaf de eerste blik die je erop werpt. Gelukkig heeft niet iedereen hetzelfde gevoel bij hetzelfde boek. Er zullen best wel mensen zijn die genieten van zinsneden als "wie weet, misschien vormen alle tranen vergoten uit liefdesverdriet wel een grotere oceaan dan die zijn voortgekomen uit een beantwoorde liefde". Het galzuur bereikt gevaarlijke hoogten in mijn slokdarm als ik zoiets lees. Maar er zijn vast lezers die het prachtig vinden. Hoogstwaarschijnlijk vrouwen, denk ik. In de leeftijdsklassen van onder de zestien of boven de vijfenveertig. Ze spiegelen zich ofwel aan de veertienjarige Margherita, die haar vader mist en steun zoekt bij een zeventienjarig niet onaangenaam ogend boefje. Ofwel meten ze zichzelf de wijze-grootmoederrol aan. De levenswijsheid in persoon, die haar ervaringen tijdens het koekjes bakken graag deelt met haar kleindochter. Dat vindt ze nodig, want Margherita's vader is verdwenen, zomaar weggegaan, en haar moeder weet ook al niet hoe ze daarmee moet omgaan.
(Even terzijde: er waren zelfs mensen - dames - die Scheinmanns Gemiste tijd goed vonden. Terwijl dat boek vooral een nieuwe standaard stelde qua hoeveelheid geneuzel in één boek. Waarschijnlijk ben ik dus niet de juiste persoon om er iets over te schrijven. Maar de recensie schrijven was wel zeer leuk.)
Maar goed. Dat boek ligt daar dan, je wil 2012 afsluiten, en vooral: D'Avenia's vorige boek, hoewel met dezelfde oorspronkelijke reflex, bleek verre van slecht en zelfs ontwapenend en authentiek. Toch ook al een beetje op de grens van het goedkope sentiment, schreef ik toen. Een grens die hij nu dus met verve overtreedt (zo hij al weet dat die bestaat). Maar ik klink misschien een beetje harder dan nodig. Danny Scheinmanns geneuzel vergelijken met Dingen die niemand weet is als een McDonalds vergelijken met een goeie brasserie. Laten we het houden bij: er is een publiek voor, dus waarom niet?
(Even terzijde: er waren zelfs mensen - dames - die Scheinmanns Gemiste tijd goed vonden. Terwijl dat boek vooral een nieuwe standaard stelde qua hoeveelheid geneuzel in één boek. Waarschijnlijk ben ik dus niet de juiste persoon om er iets over te schrijven. Maar de recensie schrijven was wel zeer leuk.)
Maar goed. Dat boek ligt daar dan, je wil 2012 afsluiten, en vooral: D'Avenia's vorige boek, hoewel met dezelfde oorspronkelijke reflex, bleek verre van slecht en zelfs ontwapenend en authentiek. Toch ook al een beetje op de grens van het goedkope sentiment, schreef ik toen. Een grens die hij nu dus met verve overtreedt (zo hij al weet dat die bestaat). Maar ik klink misschien een beetje harder dan nodig. Danny Scheinmanns geneuzel vergelijken met Dingen die niemand weet is als een McDonalds vergelijken met een goeie brasserie. Laten we het houden bij: er is een publiek voor, dus waarom niet?
Dingen die niemand weet van Alessandro D'Avenia - oorspronkelijke titel Cose che nessuno sa - verscheen bij Cargo in 2012, vertaald uit het Italiaans door Manon Smits.
352 blz, isbn 9789023474630
Geen opmerkingen:
Een reactie posten