Met een tederheid die geen enkele van haar minnaars ooit vertoond had, nam Chopin mijn moeders gezicht tussen zijn handen en kuste haar op de mond. Daarna liet hij zijn blik rusten op Maurice en op mij.
Ik bloosde.
***
Eveline Vanhaverbeke debuteerde in 2010 met De kleur van de sterren, een spannend verhaal rond de Franse dichters Rimbaud en Verlaine. Vanhaverbeke is docente Frans, vandaar wellicht het onderwerp. In haar nieuwe roman wilde ze iets doen rond muziek, zo vertelt ze op Kanaal Z. De keuze viel op Frédéric Chopin, de Poolse componist en pianist. In 1830 verhuisde hij naar Parijs, waar hij enkele jaren een relatie had met schrijfster en feministe George Sand. En daarmee is toch weer een link gelegd met de literatuur.
Vanhaverbeke wisselt twee verhaallijnen met elkaar af. De eerste gaat over de vriendschap tussen Chopin en Sands dochter Solange; de tweede over Romi, die in haar huis in Brugge een half manuscript van Chopin vindt. Haar grootmoeder blijkt hem gekend te hebben, al wil ze daar niets over kwijt. Romi gaat dan maar zelf op zoek naar de tweede helft van de prelude.
De twee verhaallijnen groeien mooi naar elkaar toe, en - belangrijk - de ontsluiering van het mysterie wordt niet te vroeg uitgespeeld, noch tergend lang uitgesteld. Het verhaal vertelt zichzelf, en zo hoort het. Over de stijl valt hier en daar wel wat op te merken. Stilte 'valt als een donderslag in de kamer'; een kamer die enige tellen later alweer vol 'kamervullend verdriet' zit. Gelukkig winnen die bedenkingen het nooit van de nieuwsgierigheid naar de prelude en wie ermee te maken kreeg. De verborgen prelude bleek ideaal om een gure zondagmiddag te vullen. Met voldoening.
Vanhaverbeke wisselt twee verhaallijnen met elkaar af. De eerste gaat over de vriendschap tussen Chopin en Sands dochter Solange; de tweede over Romi, die in haar huis in Brugge een half manuscript van Chopin vindt. Haar grootmoeder blijkt hem gekend te hebben, al wil ze daar niets over kwijt. Romi gaat dan maar zelf op zoek naar de tweede helft van de prelude.
De twee verhaallijnen groeien mooi naar elkaar toe, en - belangrijk - de ontsluiering van het mysterie wordt niet te vroeg uitgespeeld, noch tergend lang uitgesteld. Het verhaal vertelt zichzelf, en zo hoort het. Over de stijl valt hier en daar wel wat op te merken. Stilte 'valt als een donderslag in de kamer'; een kamer die enige tellen later alweer vol 'kamervullend verdriet' zit. Gelukkig winnen die bedenkingen het nooit van de nieuwsgierigheid naar de prelude en wie ermee te maken kreeg. De verborgen prelude bleek ideaal om een gure zondagmiddag te vullen. Met voldoening.
De verborgen prelude van Eveline Vanhaverbeke verscheen bij Uitgeverij Marmer in 2013.
379 blz, isbn 9789460681073
1 opmerking:
Een mooie recensie !
Een reactie posten