'Vertel me wat je over deze plek weet,' zei M.
Bond keek naar de opengeslagen bladzij. Een Afrikaans land. Een klein land in West-Afrika dat Zanzarim heette.
'Zanzarim,' zei Bond peinzend. 'Er is daar een oorlog gaande. Een burgeroorlog. Duizenden burgers verhongeren.'
'Volgens sommigen tienduizenden,' zei M, achteroverleunend in zijn stoel. 'Nog meer?'
***
James Bond blijft een sterk merk. De laatste film, Skyfall, deed het uitstekend in de filmzalen, Adele hield er een wereldhit aan over, en sinds enkele jaren worden er ook weer 007-boeken uitgegeven. Bedenker Ian Fleming is bijna vijftig jaar dood, maar anderen namen de pen over. We kregen al Sebastian Faulks (Devil may care) en Jeffery Deaver (Carte blanche), en nu dus William Boyd, een gelauwerde Schotse auteur die opgroeide in West-Afrika. Hij maakte in Nigeria eind jaren zestig een burgeroorlog mee, en dat is wellicht niet toevallig ook het onderwerp van zijn Bond-roman.
Het is 1969, en James wordt naar de West-Afrikaanse staat Zanzarim gestuurd, waar de Democratische Republiek Dahum zich wil afscheuren. De forse lap grond is olierijk, en dus gaat dat niet zonder slag of stoot. De taak van 007: Dahum-generaal Adeka "wat minder effectief maken". Zoals dat bij Bond gewoonlijk gaat komen daar verschillende mooie vrouwen aan te pas, en moet hij het opnemen tegen een half verminkte, wrede snoodaard.
In die zin is Solo een klassieke 007. Alles voor Her Majesty, is het motto, en daar houdt het meestal bij op. Vóór Skyfall kon je Bond nauwelijks betrappen op enige persoonlijke gevoelens (op lust na, uiteraard), maar dat is veranderd. 007 zint op wraak en handelt zonder medeweten van M in Londen. Ik vond Skyfall al de beste Bondfilm ooit, wegens de persoonlijke toets. Deze Solo kan ik ook wel smaken, al ligt het spanningsgehalte een stuk lager.
Het is 1969, en James wordt naar de West-Afrikaanse staat Zanzarim gestuurd, waar de Democratische Republiek Dahum zich wil afscheuren. De forse lap grond is olierijk, en dus gaat dat niet zonder slag of stoot. De taak van 007: Dahum-generaal Adeka "wat minder effectief maken". Zoals dat bij Bond gewoonlijk gaat komen daar verschillende mooie vrouwen aan te pas, en moet hij het opnemen tegen een half verminkte, wrede snoodaard.
In die zin is Solo een klassieke 007. Alles voor Her Majesty, is het motto, en daar houdt het meestal bij op. Vóór Skyfall kon je Bond nauwelijks betrappen op enige persoonlijke gevoelens (op lust na, uiteraard), maar dat is veranderd. 007 zint op wraak en handelt zonder medeweten van M in Londen. Ik vond Skyfall al de beste Bondfilm ooit, wegens de persoonlijke toets. Deze Solo kan ik ook wel smaken, al ligt het spanningsgehalte een stuk lager.
Solo van William Boyd - oorspronkelijke titel Solo - verscheen bij Atlas Contact in 2013, vertaald uit het Engels door Otto Biersma en Irving Pardoen.
320 blz, isbn 9789025441432
Geen opmerkingen:
Een reactie posten