Het geheel is afgewerkt met retorische versierselen, kitscherige passages en schitterende fragmenten in een keiharde maar transparante schrijfstijl: diamanten. Het zal u duidelijk zijn dat het eindresultaat een manier van schrijven is waarvoor geen naam bestaat. En dat zal u vast intrigeren, want waar je een onnavolgbare stem zonder uitleg hebt, daar heb je meestal die tijdelijke stilzetting van de wereld die we voor het gemak literatuur noemen.
(Over De huid van Curzio Malaparte)
****
Alessandro Baricco, gekend van o.a. De barbaren en Mr. Gwyn, schreef elke week een stukje in de krant over de meest memorabele boeken die hij de laatste tien jaar las. Die stukjes werden gebundeld in Een bepaald idee van de wereld. Want al die gedenkwaardige boeken moeten wel iets zeggen over hoe je naar de wereld kijkt. De keuze van Baricco is zeer verscheiden, zowel in genres als in onderwerpen. Een pak romans, maar ook een biografie van Andre Agassi én een turf van 541 pagina's over de Peloponnesische oorlog.
Baricco vertelt heel mooi en vol enthousiasme over boeken en hun schrijvers. Herkenbaar ook, wanneer het over enkele van mijn eigen favorieten gaat. Baricco is geen fan van Ian McEwan. Ik wel, maar ik kan me uitstekend vinden in zijn opmerkingen. 'Er hangt altijd zo'n sfeer als in een artsenspreekkamer: heel netjes, overdreven schoon.' En: 'Het is niet zozeer vertellen wat hij doet, als wel getallen in kolommen zetten, vermenigvuldigen en delen, en daarin is hij duizelingwekkend nauwgezet.' En toch voegt hij het zeer mooie Aan Chesil Beach toe aan zijn lijstje want 'in dit boek is dat bepaald stukje van de wereld, ontleed, berekend, in kolommen gezet en gevolgd tot vier getallen achter de komma'.
Nog een voorbeeldje: Baricco loopt niet warm voor detectives en heeft een hekel aan thrillers. '(...) ik vind het gewoon een fysiek onprettige ervaring wanneer ik een boek niet kan wegleggen omdat ik wil weten hoe het afloopt. (...) Over het algemeen denk ik dat de reden waarom je doorleest, bij boeken, niet zou moeten zijn dat je ergens wilt komen, maar juist dat je op die plek wilt blijven. (...) Ik koester alleen een bepaalde dankbaarheid jegens die thrillers die onderweg verdwalen.' Dat laatste moet wel de mooiste zin zijn die ik ooit las ter introductie van commissaris Adamsberg. Wie wel eens een boek van Fred Vargas gelezen heeft, weet meteen wat hij bedoelt.
Natuurlijk staan er ook dingen in die me niet direct aanspreken. Veel van de romans die hij bespreekt zijn het soort boeken waarin niet bijster veel gebeurt. Maar enkele titels zijn toch ook al op de te-lezen-lijst geraakt. Meer nog: over een fascinerende Javier Cercas lees je hier binnenkort al meer.
Baricco vertelt heel mooi en vol enthousiasme over boeken en hun schrijvers. Herkenbaar ook, wanneer het over enkele van mijn eigen favorieten gaat. Baricco is geen fan van Ian McEwan. Ik wel, maar ik kan me uitstekend vinden in zijn opmerkingen. 'Er hangt altijd zo'n sfeer als in een artsenspreekkamer: heel netjes, overdreven schoon.' En: 'Het is niet zozeer vertellen wat hij doet, als wel getallen in kolommen zetten, vermenigvuldigen en delen, en daarin is hij duizelingwekkend nauwgezet.' En toch voegt hij het zeer mooie Aan Chesil Beach toe aan zijn lijstje want 'in dit boek is dat bepaald stukje van de wereld, ontleed, berekend, in kolommen gezet en gevolgd tot vier getallen achter de komma'.
Nog een voorbeeldje: Baricco loopt niet warm voor detectives en heeft een hekel aan thrillers. '(...) ik vind het gewoon een fysiek onprettige ervaring wanneer ik een boek niet kan wegleggen omdat ik wil weten hoe het afloopt. (...) Over het algemeen denk ik dat de reden waarom je doorleest, bij boeken, niet zou moeten zijn dat je ergens wilt komen, maar juist dat je op die plek wilt blijven. (...) Ik koester alleen een bepaalde dankbaarheid jegens die thrillers die onderweg verdwalen.' Dat laatste moet wel de mooiste zin zijn die ik ooit las ter introductie van commissaris Adamsberg. Wie wel eens een boek van Fred Vargas gelezen heeft, weet meteen wat hij bedoelt.
Natuurlijk staan er ook dingen in die me niet direct aanspreken. Veel van de romans die hij bespreekt zijn het soort boeken waarin niet bijster veel gebeurt. Maar enkele titels zijn toch ook al op de te-lezen-lijst geraakt. Meer nog: over een fascinerende Javier Cercas lees je hier binnenkort al meer.
Een bepaald idee van de wereld van Alessandro Baricco - oorspronkelijke titel Una certa idea di mondo - verscheen bij De Bezige Bij in 2014, vertaald uit het Italiaans door Manon Smits.
238 blz, isbn 9789023486633
Geen opmerkingen:
Een reactie posten