Umberto Eco - Het nulnummer

Wat hoopten ze te vinden? Het is duidelijk - ik bedoel, een andere verklaring zie ik niet - dat ze iets zochten wat met de krant te maken had. Ze zijn niet achterlijk, ze dachten waarschijnlijk dat ik aantekeningen had gemaakt over alles wat we op de redactie doen, en dat ik, als ik iets afwist van de kwestie-Braggadocio, daar dus ergens iets over moest hebben opgeschreven.

***

Umberto Eco's eerste roman in vier jaar tijd is een buitenbeentje. Het verhaal speelt zich namelijk af in 1992, enkele eeuwen later dan boeken als De naam van de roos en De begraafplaats van Praag. Maar de chaos die Berlusconi achterliet in Italië zit Eco blijkbaar zo hoog, dat hij een mediamagnaat een grote rol liet spelen in Het nulnummer. Of beter: de mediamagnaat hoeft niet eens lijfelijk aanwezig te zijn om zijn wil door te drukken. Dat doet de redactie van een nieuwe krant zelf wel, door zich bij elk artikel af te vragen of de eigenaar er toch geen nadelige gevolgen van zou ondervinden.

De media dansen te veel naar de pijpen van hun eigenaar, zo luidt de stelling van Eco, al legt hij het er iets te dik op om veel effect te sorteren. Bovendien verdwijnt de boodschap naar de achtergrond door een grote complottheorie, die begint met de vermeende dood van Mussolini en eindigt met alles wat een halve eeuw lang fout liep in Italië. Eco toont zich zoals gewoonlijk zeer belezen, maar loopt jammer genoeg zijn doel voorbij.

Het nulnummer van Umberto Eco - oorspronkelijke titel Numero zero - verscheen bij Prometheus in 2015, vertaald uit het Italiaans door Yond Boeke en Patty Krone.
223 blz, isbn 9789044628357