****
Niemand weet wie Hendrik Groen is, maar wellicht is het geen 83-en-een-kwart jaar oude man. De uitgever houdt wel vol dat Hendrik een debutant is, en dus geen gevierde Nederlandse schrijver die eens vreemd wou gaan met een andere uitgever. Maar wie Hendrik Groen ook is, zijn boek is in elk geval heerlijk.
Met veel humor beschrijft Hendrik zijn dagen in een verzorgingshuis in Amsterdam. Samen met enkele medestanders richt hij een rebellenclubje op. Elk om beurt zullen ze een dagje uit organiseren, liefst met een wijnproeverij achteraf. Het maakt het samenleven met klagende oudjes en een dwarse directrice wat draaglijker. De verhalen klinken soms wat overdreven (ter vergelijking: het meest opwindende wat in het rusthuis van mijn grootmoeder ooit gebeurde, was toen een negentigjarige man uit de badkamer van een minstens even oud vrouwtje kwam. Daar werd evengoed wekenlang kwaad over gesproken), maar blijven wel herkenbaar. Van vroeger was alles beter, tot kijk eens hoeveel míjn kleinkinderen nog op bezoek komen.
Gaandeweg komt de tristesse binnensluipen. De een wordt langzaam dement, een ander verliest enkele tenen. Ook voor een tachtiger is dat niet makkelijk te verwerken. In ieder geval heeft Hendrik zelf het jaareinde gehaald. Meer nog: begin 2016 verschijnt een nieuw dagboek. Hopelijk houdt de intussen vijfentachtigjarige tot dan lijf en leden in goede conditie.
Pogingen iets van het leven te maken. Het geheime dagboek van Hendrik Groen, 83 1/4 jaar verscheen bij Meulenhoff in 2014.
328 blz, isbn 9789029089975
Er is veel te doen over de plannen voor een levenseindekliniek. Speciaal voor mensen met een weigerachtige huisarts. De Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde heeft het bedacht. Die vereniging heeft vast een groot ledenverloop.
Met veel humor beschrijft Hendrik zijn dagen in een verzorgingshuis in Amsterdam. Samen met enkele medestanders richt hij een rebellenclubje op. Elk om beurt zullen ze een dagje uit organiseren, liefst met een wijnproeverij achteraf. Het maakt het samenleven met klagende oudjes en een dwarse directrice wat draaglijker. De verhalen klinken soms wat overdreven (ter vergelijking: het meest opwindende wat in het rusthuis van mijn grootmoeder ooit gebeurde, was toen een negentigjarige man uit de badkamer van een minstens even oud vrouwtje kwam. Daar werd evengoed wekenlang kwaad over gesproken), maar blijven wel herkenbaar. Van vroeger was alles beter, tot kijk eens hoeveel míjn kleinkinderen nog op bezoek komen.
Gaandeweg komt de tristesse binnensluipen. De een wordt langzaam dement, een ander verliest enkele tenen. Ook voor een tachtiger is dat niet makkelijk te verwerken. In ieder geval heeft Hendrik zelf het jaareinde gehaald. Meer nog: begin 2016 verschijnt een nieuw dagboek. Hopelijk houdt de intussen vijfentachtigjarige tot dan lijf en leden in goede conditie.
Pogingen iets van het leven te maken. Het geheime dagboek van Hendrik Groen, 83 1/4 jaar verscheen bij Meulenhoff in 2014.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten