Dat was Afrika, een stenen vlakte die zich aan alle kanten uitstrekte tot aan de zee. Maar goed ook dat die zee er was, dacht Pietro, anders had die vlakte de hele wereld opgeslokt.
**
"Ze hadden hem uit Italië laten komen om een man te verdedigen die iedereen wilde zien hangen." Lijdend voorwerp in Een ochtend in Irgalem, de debuutroman van Davide Longo (De steeneter), is Pietro Bailo, een jonge advocaat die zijn geliefde achterlaat om in Ethiopië, in 1937 nog een Italiaanse kolonie, een zekere sergeant Prochet te verdedigen. Die heeft nogal wat mispeuterd, als je de gruwelverslagen mag geloven.
Een ochtend in Irgalem lijkt op een van die films waarin de beelden meer zeggen dan de actie. Een soldaat verschijnt links op het scherm, wandelt rustig naar de overkant van een groot, leeg plein, en verdwijnt weer aan de rechterkant. Sfeervol, dat wel, maar veel vaart zit er niet in. Bailo trekt als een zombie door de broeierige stad, hij sleept zich van zijn minnares naar de man die hij moet verdedigen. Soms gebeurt er ook iets: een plensbui breekt los, of een klein dorp wordt afgeslacht. Maar wanneer ook nog het einde van het verhaal ergens in het niets blijft hangen, is de conclusie duidelijk: rond sfeer alleen bouw je geen goed boek.
Een ochtend in Irgalem van Davide Longo - oorspronkelijke titel Un mattino a Irgalem - verscheen bij De Geus in 2009, vertaald uit het Italiaans door Pieter van der Drift.
157 pagina's, isbn 9789044512472
Een ochtend in Irgalem lijkt op een van die films waarin de beelden meer zeggen dan de actie. Een soldaat verschijnt links op het scherm, wandelt rustig naar de overkant van een groot, leeg plein, en verdwijnt weer aan de rechterkant. Sfeervol, dat wel, maar veel vaart zit er niet in. Bailo trekt als een zombie door de broeierige stad, hij sleept zich van zijn minnares naar de man die hij moet verdedigen. Soms gebeurt er ook iets: een plensbui breekt los, of een klein dorp wordt afgeslacht. Maar wanneer ook nog het einde van het verhaal ergens in het niets blijft hangen, is de conclusie duidelijk: rond sfeer alleen bouw je geen goed boek.
Een ochtend in Irgalem van Davide Longo - oorspronkelijke titel Un mattino a Irgalem - verscheen bij De Geus in 2009, vertaald uit het Italiaans door Pieter van der Drift.
157 pagina's, isbn 9789044512472
2 opmerkingen:
Het zou natuurlijk ook kunnen zijn dat je het einde niet helemaal begrepen hebt. Of dat de lezer tegenwoordig een beetje verwend is met boeken waar alles op een presenteerblaadje wordt aangeboden. Er zitten zoveel schitterende verborgen aanwijzingen in het boek die je bij een eerste of gemakzuchtige lezing misschien ontgaan.
Ik vond het persoonlijk een van de sterkste boeken die ik ooit heb gelezen, met als cadeautje een geniaal einde. Lees het boek nog eens, het wordt alleen maar beter!
Juist Berend!
UIT Hotel Boekenlust: "De kunst van het weglaten"
Wat opvalt in dit sfeervolle verhaal is dat hij haast filmisch schrijft: het is aan de lezer om de beschreven plaatjes te interpreteren.
Een pen is echter geen camera en het is daarom des te knapper dat je meteen de sfeer te pakken krijgt van Addis Abeba, waar een zekere spanning de hitte nog ondraaglijker maakt.
Wat er die morgen in Irgalem is gebeurd, zal niemand ooit weten. Waarom Pietro Turijn uit is gestuurd, staat tussen de regels door vermeld. ‘Een ochtend in Irgalem’ is een beklemmend mooi verhaal over een man die onbewust vanaf de eerste pagina zijn ondergang tegemoet gaat, een verhaal dat vooral bloedstollend mooi is geschreven.
DAVIDE LONGO - EEN OCHTEND IN IRGALEM (Un mattino a Irgalem, vert. Pieter van der Drift), De Geus 2009
Een reactie posten