'De regelingen, Talcott,' onderbreekt hij me met die piepende fluisterstem. 'Ik moet alles weten over de regelingen.'
'De regelingen,' herhaal ik wezenloos, me ervan bewust dat mijn zus niet zo gek is als ik had gehoopt, en dat mijn broer, die aanvoelt dat er iets aan de hand is maar niet precies weet wat, een halve stap dichterbij is gekomen, als een beschermer of een alerte ouder - wat meestal op hetzelfde neerkomt.
'Ja, de regelingen.' De hete, vrolijke waanzin op zijn gezicht schroeit het mijne. 'Welke regelingen heeft je vader getroffen in het geval dat hij zou komen te overlijden?'
***
Na het overweldigende De paleisraad, veruit het beste boek van 2009, kon ouder werk van hoogleraar Stephen L. Carter natuurlijk niet eeuwig ongelezen blijven. En hoe beter te starten dan met De keizer van Ocean Park, Carters fictiedebuut uit 2002? Beide boeken hebben wel wat gemeen, zowel naar vorm (De keizer nog iets dikker dan De paleisraad) als naar inhoud. Carter focust telkens op een zwarte familie in de hogere middenklasse, waar de blanken nog altijd oververtegenwoordigd zijn. En ook de politiek is nooit veraf.
In De keizer van Ocean Park tracht hoogleraar Talcott Garland de mysterieuze kantjes aan de dood van zijn vader Oliver op te helderen, deels gedreven door de complottheorieën van zijn zus, maar vooral omdat iedereen hem blijft vragen naar de regelingen die zijn vader getroffen zou hebben. De eerste die dat doet is Jack Ziegler, ooit de beste vriend van Oliver, maar later de oorzaak van het mislukken van diens benoeming tot rechter in het Supreme Court. Talcott kan de zaak niet laten rusten, ook al weet hij dat zijn obsessieve zoektocht de kandidatuur van zijn vrouw om op haar beurt rechter te worden, geen goed doet.
Het politieke gekonkel, niet in de laatste plaats binnen de juridische faculteit waar Talcott doceert, levert boeiend materiaal op, net als die eeuwige scheidslijn tussen de donkerder natie en de blankere natie. Tussendoor vergeet Carter niet wat spanning in te bouwen en komt de waarheid stap voor stap aan het licht. Niet zo indringend als De paleisraad, en het kon iets korter, maar niettemin boeiende lectuur.
In De keizer van Ocean Park tracht hoogleraar Talcott Garland de mysterieuze kantjes aan de dood van zijn vader Oliver op te helderen, deels gedreven door de complottheorieën van zijn zus, maar vooral omdat iedereen hem blijft vragen naar de regelingen die zijn vader getroffen zou hebben. De eerste die dat doet is Jack Ziegler, ooit de beste vriend van Oliver, maar later de oorzaak van het mislukken van diens benoeming tot rechter in het Supreme Court. Talcott kan de zaak niet laten rusten, ook al weet hij dat zijn obsessieve zoektocht de kandidatuur van zijn vrouw om op haar beurt rechter te worden, geen goed doet.
Het politieke gekonkel, niet in de laatste plaats binnen de juridische faculteit waar Talcott doceert, levert boeiend materiaal op, net als die eeuwige scheidslijn tussen de donkerder natie en de blankere natie. Tussendoor vergeet Carter niet wat spanning in te bouwen en komt de waarheid stap voor stap aan het licht. Niet zo indringend als De paleisraad, en het kon iets korter, maar niettemin boeiende lectuur.
De keizer van Ocean Park van Stephen Carter - oorspronkelijke titel The Emperor of Ocean Park - verscheen bij De Bezige Bij in 2002, vertaald uit het Amerikaans door Inge de Heer en Johannes Jonkers.
734 blz, isbn 9023401050
Geen opmerkingen:
Een reactie posten