'Staan blijven.' Emmanuel zette zijn stem van adjudant-rechercheur op. Hij wilde zijn standaard Webley-revolver .38 pakken, maar zijn hand kwam op een lege plek - als een oorlogsveteraan die op de tast een fantoomledemaat zoekt. Het gevaarlijkste wapen dat hij had was een pen. Het maakte niet uit. Het wapen was zijn back-up.
****
Emmanuel Cooper, hoofdpersonage uit het lang niet slechte Een mooie plek om te sterven is terug. De naar Australië uitgeweken Zuid-Afrikaanse Malla Nunn laat hem een jaartje later - het is dan 1953 - opdraven voor een nieuwe moordzaak. Nog steeds onder leiding van majoor Van Niekerk, al moet die vechten voor zijn positie binnen de politiediensten. En wat geldt voor de oversten, geldt dubbel en dik voor de man te velde.
Cooper, na de strubbelingen in het vorige boek niet echt nog deel van de politie, voert wat surveillance-opdrachten uit in de haven van Dursban. Hij is er getuige van de dood van een blanke jongen van elf jaar. In het nieuwe Zuid-Afrika worden moorden op blanken zeer ernstig genomen, hoe arm het slachtoffer ook is. Helaas valt de verdenking op Cooper zelf, een handig slachtoffer gezien zijn verleden en zijn herindeling als niet-blanke. De dood van zijn wantrouwige hospita wijst nog meer in zijn richting. Maar majoor Van Niekerk schiet te hulp. Cooper krijgt 48 uur de tijd om de zaak op te lossen. Er staat veel op het spel. Na een geslaagde opdracht wenkt de rehabilitatie. Bij mislukking wacht Cooper de dodencel.
Het zijn de beginjaren van de Apartheid, de pijnlijke scheiding van de rassen, niet alleen tussen blank en zwart, maar ook tussen Indiërs, Engelsen en Boeren. Cooper moet, als kersverse niet-blanke, op zijn tellen passen. Bovendien speelt de rivaliteit tussen de gewone politie, die Cooper maar al te graag wil laten hangen, en de geheime dienst, die hogere - internationale - belangen dient. Gelukkig houdt Van Niekerk de touwtjes stevig in handen. Een stevige, spannende plot bevestigt diens hegemonie voor eens en voor altijd.
Cooper, na de strubbelingen in het vorige boek niet echt nog deel van de politie, voert wat surveillance-opdrachten uit in de haven van Dursban. Hij is er getuige van de dood van een blanke jongen van elf jaar. In het nieuwe Zuid-Afrika worden moorden op blanken zeer ernstig genomen, hoe arm het slachtoffer ook is. Helaas valt de verdenking op Cooper zelf, een handig slachtoffer gezien zijn verleden en zijn herindeling als niet-blanke. De dood van zijn wantrouwige hospita wijst nog meer in zijn richting. Maar majoor Van Niekerk schiet te hulp. Cooper krijgt 48 uur de tijd om de zaak op te lossen. Er staat veel op het spel. Na een geslaagde opdracht wenkt de rehabilitatie. Bij mislukking wacht Cooper de dodencel.
Het zijn de beginjaren van de Apartheid, de pijnlijke scheiding van de rassen, niet alleen tussen blank en zwart, maar ook tussen Indiërs, Engelsen en Boeren. Cooper moet, als kersverse niet-blanke, op zijn tellen passen. Bovendien speelt de rivaliteit tussen de gewone politie, die Cooper maar al te graag wil laten hangen, en de geheime dienst, die hogere - internationale - belangen dient. Gelukkig houdt Van Niekerk de touwtjes stevig in handen. Een stevige, spannende plot bevestigt diens hegemonie voor eens en voor altijd.
Laat de doden rusten van Malla Nunn - oorspronkelijke titel Let the Dead Lie - verscheen bij Cargo in 2010, vertaald uit het Engels door Mireille Vroege.
364 blz, isbn 9789023457138
Geen opmerkingen:
Een reactie posten