 |  |
Ik wist waar Ferdinand op uit was en het was goed. Hij wilde weten welk geheim wapen ik had, wat me tot de beste maakte en hem - voorlopig - niet. En ik gaf hem wat hij nodig had Om het te worden. Omdat de regels zo zijn: je deelt je kennis. En omdat hij nooit beter zal worden dan ik, omdat hij eeuwig en altijd overhemden zou hebben die stonken naar citrus en hij zich af zou blijven vragen of iemand een model, een geheim had dat beter was dan het zijne.
***
Eerst is er een idee voor een boek, zegt Nesbø in een filmpje op zijn site. Daarna pas kijk je hoe je dat idee kan uitwerken. Gelukkig achtte hij het niet opportuun Harry Hole erbij te betrekken. De Hole-boeken blinken uit in doorleefdheid, in rauwe realiteit. In miserie, kortom. Niets van dat in Headhunters. Als je niet beter wist, zou je denken dat je een boek van één van die gladde Amerikaanse jongens in handen had.
Hoofdpersoon is Roger Brown, headhunter van beroep. Omdat hij zich eigenlijk zijn dure huis en de geld opslokkende kunstgalerij van zijn vrouw Diana niet kan veroorloven, houdt hij er nog een nevenjob op na: die van kunstdief. Op een vernissage ontmoet hij de Nederlandse ex-militair Clas Greve. Een prachtkandidaat voor een topjob én eigenaar van een peperduur schilderij. Maar het loopt anders dan Roger zich had voorgesteld.
Gladjes. Vlot, uiteraard, maar zo gladjes. Je herkent Nesbø nog wel aan de plotwendingen, aan de on-Scandinavische actiescènes (zie ook o.a. De verlosser en De sneeuwman). Maar waar is de relevantie gebleven? Waar is de verbetenheid, de emotie? Aan de andere kant: als je dít al prachtig vond, wat gaat Harry Hole dan niet met je doen? Er staat je nog veel moois te wachten...
Headhunters van Jo Nesbø - oorspronkelijke titel Hodejegerne - verscheen bij Cargo in 2010, vertaald uit het Noors door Annelies de Vroom.
270 blz, isbn 9789023456629
Hoofdpersoon is Roger Brown, headhunter van beroep. Omdat hij zich eigenlijk zijn dure huis en de geld opslokkende kunstgalerij van zijn vrouw Diana niet kan veroorloven, houdt hij er nog een nevenjob op na: die van kunstdief. Op een vernissage ontmoet hij de Nederlandse ex-militair Clas Greve. Een prachtkandidaat voor een topjob én eigenaar van een peperduur schilderij. Maar het loopt anders dan Roger zich had voorgesteld.
Gladjes. Vlot, uiteraard, maar zo gladjes. Je herkent Nesbø nog wel aan de plotwendingen, aan de on-Scandinavische actiescènes (zie ook o.a. De verlosser en De sneeuwman). Maar waar is de relevantie gebleven? Waar is de verbetenheid, de emotie? Aan de andere kant: als je dít al prachtig vond, wat gaat Harry Hole dan niet met je doen? Er staat je nog veel moois te wachten...
Headhunters van Jo Nesbø - oorspronkelijke titel Hodejegerne - verscheen bij Cargo in 2010, vertaald uit het Noors door Annelies de Vroom.
270 blz, isbn 9789023456629
Geen opmerkingen:
Een reactie posten