De jaren tachtig van de twintigste eeuw waren een zegen voor echtgenotes van om opgewarmd eten schreeuwende dronkelappen, nu de markt overspoeld werd met magnetrons, een uitvinding uit de jaren dertig doch recentelijk pas op punt gesteld voor huishoudelijk gemak. Wat eveneens hielp was de stilaan groeiende sociale aanvaardbaarheid van echtscheidingen. Martine zou haar hoop overigens op dat laatste moeten stellen, een magnetron was sowieso onbetaalbaar geweest voor een gezin waarin het budget compleet aan Romy Pils opging.
***
Sinds het grote succes van De helaasheid der dingen en de mediastunt met Godverdomse dagen op een godverdomse bol ontbreekt het Dimitri Verhulst niet aan aandacht in de landelijke pers. Deze zomer dook hij nog eens op om zijn nieuwste boek aan te prijzen: De laatste liefde van mijn moeder, een prequel van de Helaasheid.
Het boek mag dan een soort inleiding vormen op de Helaasheid, echt vergelijkbaar zijn de twee toch niet. Het succes van de Helaasheid hing vooral af van de met alcohol, kots en scheten doorwalmde cafégrappen van drie zatte nonkels. Kolder, zij het met aan het einde een melancholisch kantje. Niets van dat in De laatste liefde van mijn moeder. Het boek behandelt de periode voordat Jimmy bij zijn vader terechtkwam, en inwoonde bij zijn moeder en haar nieuwe vriend. Die plant een reis met de bus naar het Zwarte Woud, en Jimmy mag ook mee.
Het verhaal is best grappig en herkenbaar, is geschreven in Verhulsts uitmuntende stijl, maar heeft niet de tristesse van een Helaasheid, en al helemaal niet de onderbroekenlol van Het wonder is geschied, mijn pruim is nat en het regent niet! We moeten het doen met de Rote Rosen van Freddy Breck, maar in neergeschreven vorm, zoals in De laatste liefde van mijn moeder, is dat niet eens een straf.
Het boek mag dan een soort inleiding vormen op de Helaasheid, echt vergelijkbaar zijn de twee toch niet. Het succes van de Helaasheid hing vooral af van de met alcohol, kots en scheten doorwalmde cafégrappen van drie zatte nonkels. Kolder, zij het met aan het einde een melancholisch kantje. Niets van dat in De laatste liefde van mijn moeder. Het boek behandelt de periode voordat Jimmy bij zijn vader terechtkwam, en inwoonde bij zijn moeder en haar nieuwe vriend. Die plant een reis met de bus naar het Zwarte Woud, en Jimmy mag ook mee.
Het verhaal is best grappig en herkenbaar, is geschreven in Verhulsts uitmuntende stijl, maar heeft niet de tristesse van een Helaasheid, en al helemaal niet de onderbroekenlol van Het wonder is geschied, mijn pruim is nat en het regent niet! We moeten het doen met de Rote Rosen van Freddy Breck, maar in neergeschreven vorm, zoals in De laatste liefde van mijn moeder, is dat niet eens een straf.
De laatste liefde van mijn moeder van Dimitri Verhulst verscheen bij Uitgeverij Contact in augustus 2010.
236 blz, isbn 9789025438180
Geen opmerkingen:
Een reactie posten