****
Hoera, Montalbano is terug! Sinds uitgeverij Prometheus het zeven jaar geleden voor bezien hield, bleef het stil rond de eigenzinnige Siciliaanse commissaris - een enkele verhalenbundel niet te na gesproken. Maar nu is hij dus écht terug, met een volwaardig boek, en wel bij zijn oude vertrouwde uitgever Serena Libri.
Net van bescherming is de vijfentwintigste Montalbano. Camilleri was tweeënnegentig toen hij dit boek schreef, of beter: dicteerde, want de man is zo goed als blind. 25 boeken, 92 jaar: redenen genoeg om te vrezen voor enige sleet op de formule. Maar niet getreurd: de vrees blijkt ongegrond. Camilleri is zelfs helemaal mee met de problemen van deze tijd.
En toch beginnen ook bij Montalbano de jaren te wegen. De jongelingen met hun vet coole taaltje en hun leven in een digitale wereld verbazen hem. "Ze waren in staat om hun aandacht tegelijkertijd op duizend verschillende prikkels te richten, muziek, beelden, woorden, geluiden, symbolen, klanken. Het leek of die kinderen alles met groot gemak konden opzuigen, misschien was dat alleen oppervlakkig zo, maar dan wel een enorm oppervlak, wereldwijd, het oppervlak van de hele aarde." Het stemt Montalbano niet somber, integendeel. "Diep van binnen dacht hij dat deze jongeren over honderd jaar misschien beter zouden zijn dan hoe mannen van zijn leeftijd waren."
Verder blijft Montalbano een meester in het naar zijn hand zetten van moeilijke situaties. Medestanders gunt hij graag een succesje, tegenstanders kunnen maar beter op hun hoede zijn voor zijn lepe trucjes. Wie goed of slecht is, hangt enkel af zijn rechtvaardigheidsgevoel. Een kleine misdadiger kan er soms goed vanaf komen, als er maar een andere, slechtere zondebok in de buurt is. Soms blijft de waarheid maar beter in het duister, zegt hij in de allerlaatste woorden van het boek.
Montalbano wordt wel eens de Italiaanse Maigret genoemd. De stijl is even sober, de plot even geraffineerd. Maar Montalbano is beter omringd met opmerkelijke nevenfiguren, en er kan al eens gelachen worden. De hemel zij geprezen dat de gedoodverfde mevrouw Montalbano, de licht ontvlambare Livia, niet evenzeer op de achtergrond blijft als mevrouw Maigret.
Net van bescherming is de vijfentwintigste Montalbano. Camilleri was tweeënnegentig toen hij dit boek schreef, of beter: dicteerde, want de man is zo goed als blind. 25 boeken, 92 jaar: redenen genoeg om te vrezen voor enige sleet op de formule. Maar niet getreurd: de vrees blijkt ongegrond. Camilleri is zelfs helemaal mee met de problemen van deze tijd.
Arme zee! Natuurlijk zou die van dat beetje vuilnis niet ernstig te lijden hebben in vergelijking met wat er dag in dag uit in terechtkwam: plastic, giftig afval, de overloop van het riool. Maar de zee had zeker meer geleden onder de duizenden en duizenden wanhopige lichamen van verdronken mensen die hadden gehoopt de Italiaanse kust te bereiken om te ontkomen aan oorlogen of om hun brood te kunnen verdienen.
En toch beginnen ook bij Montalbano de jaren te wegen. De jongelingen met hun vet coole taaltje en hun leven in een digitale wereld verbazen hem. "Ze waren in staat om hun aandacht tegelijkertijd op duizend verschillende prikkels te richten, muziek, beelden, woorden, geluiden, symbolen, klanken. Het leek of die kinderen alles met groot gemak konden opzuigen, misschien was dat alleen oppervlakkig zo, maar dan wel een enorm oppervlak, wereldwijd, het oppervlak van de hele aarde." Het stemt Montalbano niet somber, integendeel. "Diep van binnen dacht hij dat deze jongeren over honderd jaar misschien beter zouden zijn dan hoe mannen van zijn leeftijd waren."
Verder blijft Montalbano een meester in het naar zijn hand zetten van moeilijke situaties. Medestanders gunt hij graag een succesje, tegenstanders kunnen maar beter op hun hoede zijn voor zijn lepe trucjes. Wie goed of slecht is, hangt enkel af zijn rechtvaardigheidsgevoel. Een kleine misdadiger kan er soms goed vanaf komen, als er maar een andere, slechtere zondebok in de buurt is. Soms blijft de waarheid maar beter in het duister, zegt hij in de allerlaatste woorden van het boek.
Montalbano wordt wel eens de Italiaanse Maigret genoemd. De stijl is even sober, de plot even geraffineerd. Maar Montalbano is beter omringd met opmerkelijke nevenfiguren, en er kan al eens gelachen worden. De hemel zij geprezen dat de gedoodverfde mevrouw Montalbano, de licht ontvlambare Livia, niet evenzeer op de achtergrond blijft als mevrouw Maigret.
Net van bescherming van Andrea Camilleri - originele titel La rete di protezione - verscheen bij Serena Libri in 2018, vertaald uit het Italiaans door Willy Hemelrijk.
293 blz, isbn 9789076270517
