We waren allemaal onzeker, over een of ander aspect. De een over zijn werk, de ander over zijn relatie, weer een ander van binnen. Maar nu was het onderwerp van onze onzekerheid ineens veranderd. Van de ene op de andere dag begon onze onsterfelijkheid te wankelen.
****
Van de Italiaanse Caterina Bonvicini verscheen bij De Geus eerder Het evenwicht van haaien. Dit jaar liet dezelfde uitgever Il sorriso lento vertalen door Manon Smits. De trage glimlach uit de titel is het beeld dat bijblijft van Lisa na haar overlijden, "want haar glimlach opende zich heel geleidelijk". Lisa is pas begin de dertig wanneer ze ziek wordt en sterft, en haar boezemvriendin Clara is er kapot van. Samen met hun vriendenclubje ondervindt ze dat dertig niet meer hetzelfde is als twintig: het zorgeloze moet wijken voor de verantwoordelijkheid, het ouderschap, de zekerheid van een vaste baan. En uiteindelijk, beseffen ze nu ook, komt de dood. Soms rapper dan je denkt.
De trage glimlach toont de vele vormen die het lijden kan aannemen, van opstandigheid tot het lijdzame ondergaan. Het berouw soms ook, zoals bij een Engelse dirigent die Clara leert kennen. Bovicini raakt een gevoelige snaar zonder zich te laten gaan in overdreven dramatiek.
De trage glimlach toont de vele vormen die het lijden kan aannemen, van opstandigheid tot het lijdzame ondergaan. Het berouw soms ook, zoals bij een Engelse dirigent die Clara leert kennen. Bovicini raakt een gevoelige snaar zonder zich te laten gaan in overdreven dramatiek.
De trage glimlach van Caterina Bonvicini - oorspronkelijke titel Il sorriso lento - verscheen bij De Geus in maart 2012, vertaald uit het Italiaans door Manon Smits.
233 blz, isbn 9789044519815
Geen opmerkingen:
Een reactie posten